هوش مصنوعی: ای خورشید، در اوج زیبایی‌ات مثل شیر و شکر شیرین و دلپذیرم، گویی از چشمهٔ زلالت سیراب شده‌ام.

هوش مصنوعی: هر دو جهان به زیبایی و نور چهره‌ات روشن شده است. همچنان که در آسمان، پرنده‌ای در دام زلف و زیبایی تو گرفتار آمده است.

هوش مصنوعی: دل را به خاطر جدایی‌ات به باد داده‌ام و در خواب، جانم را با داستان وصالت پر کرده‌ام.

هوش مصنوعی: عقلی که به حقیقت بیدار است، در روز قیامت به سراغ تو می‌آید و افراد مست و خواب زده را در خلوت خیال تو بیدار می‌کند.

هوش مصنوعی: خورشید آسمان را مانند پرده‌ای می‌گشاید و هیچ تار مویی از زیبایی تو را کم نمی‌کند.

هوش مصنوعی: چرا از آسمان جدا شوی، وقتی که او در عشق تو همیشه، عریان و آماده در مسیر رشد و کمال تو حضور دارد؟

هوش مصنوعی: پرنده‌ای شگفت‌انگیز و بی‌نظیر هستی که در کوه قاف، دور از همگان، تربیت شده‌ای و هر دو جهان زیر سایه‌بال‌های تو قرار دارند.

هوش مصنوعی: مردان جنگ، مانند صف‌های مژه‌های تو هستند و در هر صف، قلب‌های شکست‌خورده‌ای وجود دارد که به عشق تو می‌تپند.

هوش مصنوعی: عطار وقتی که مویی پیدا شد، مانند روز تو، به دنبال این می‌گردد که راهی پیدا کند تا در زلف شب تو گم شود.