هوش مصنوعی: بلبل به هدهد گفت: ای پرنده زار، چرا بر بیچارگان ظلم کردی؟

هوش مصنوعی: ای کسی که دین و ایمان را به تو داده‌اند، بدون علم و دانش کاری نکن، زیرا که نداشتن علم موجب ظلم و ستم به دیگران می‌شود.

هوش مصنوعی: دل خسته و ناآرام خودت را به هم نزن و همواره پر سروصدا نباش. مانند دیگی که پخته شده است، ساکت و آرام باش. تا کی می‌خواهی فقط زاری کنی و ناله سر دهی؟

هوش مصنوعی: عشق به محبوبان مانند گنجی است که در دل جریان دارد، بهتر است که این عشق در دل پنهان بماند.

هوش مصنوعی: در عاشقی باید با درد و رنج بسازی و از احساساتت فقط خودت باخبر باشی و آنها را با هیچ کس در میان نگذار.

هوش مصنوعی: از قید و بند زندگی خود رها شو و به جلو برو، دیگر به داستان‌ها و حوادث گذشته فکر نکن.

هوش مصنوعی: داستان قدیمی و تکراری شده، تا جایی که دیگر کسی به آن اهمیت نمی‌دهد و دل‌ها از شنیدن آن خسته شده‌اند.

هوش مصنوعی: سخن وقتی تازه و شیرین می‌شود که به مانند گل شکوفا شود، نه اینکه فقط به نقل و روایت آن پرداخته شود مانند بلبل که داستان را بازگو می‌کند.

هوش مصنوعی: حرف‌های عشق اگرچه زیبا و دلنشین هستند، اما مردم به خاطر شواهد و دلایل منطقی، به راه‌های واقعی هدایت شده‌اند.

هوش مصنوعی: برو از اینجا که هرج و مرج و قضاوت در میان است، و دانشی را که از ارسطو داری به همراه بیاور.

هوش مصنوعی: تا زمانی که به اندازه توانایی‌ات صحبت کنی، می‌توانی خودت را نشان دهی؛ اگر اهل عمل و کار هستی، باید در میدان حاضر شوی و تلاش کنی.

هوش مصنوعی: چرا بی‌خود و بی‌فایده صحبت می‌کنی؟ چرا مثل مردان فکر نمی‌کنی و در مورد آنچه می‌گویی تأمل نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: زندگی من پر از مبارزات و چالش‌هاست و امروز برای من، در کنار تو، این مبارزه به اوج خود رسیده است.

هوش مصنوعی: داستان من درباره دوستان است و حرف‌هایم با سخنران گلستان است.

هوش مصنوعی: به منظور فهمیدن و درک کردن، باید به آن توجه کنیم تا خود به ما بگوید چه چیزی را باید بشنویم و جز صداهای بلند و نعره‌ها، چیزی دیگر نمی‌شنویم.

هوش مصنوعی: فریاد نزن و سکوت را انتخاب کن؛ به درون خود نگاه کن، حقیقت را به وضوح خواهی دید.

هوش مصنوعی: وقتی که من زبانم را در یک نقطه باز کنم، صحبت کردن پرنده‌ی بوستان را متوقف می‌کنم.

هوش مصنوعی: از تو می‌پرسم که اول درباره‌ی توحید چه نظری داری، سپس در مورد ایمان و بعد هم در رابطه با تجرید چه ایده‌ای داری؟

هوش مصنوعی: در ابتدا صحبت من با تو درباره‌ی وجود توست و در پایان ماجرا به ویژگی‌ها و صفات تو می‌پردازم.

هوش مصنوعی: بیا بنشین و از ابتدا برایت بگویم که چرا خداوند مانند و همتایی ندارد.

هوش مصنوعی: بلبل عاشق به خاطر عشق گل، زبانش به پرنده هدهد شبیه شد و به یکباره از عشق او به زمین افتاد.

هوش مصنوعی: سری به جلوی هدهد گذاشتم و اکنون از کرده‌ام پشیمانم. عذرخواهی می‌کنم و از خداوند طلب بخشش دارم.

هوش مصنوعی: دل من از درد جدایی خرد شده است، به همین خاطر با عزیزان خود تند و تیز رفتار کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من در برابر پیامبر خود سپر می‌گذارم تا بتوانم با خیالی آسوده به محبوبم نزدیک شوم.

هوش مصنوعی: دیگر از طاقت دوری و جدایی فراتر رفته‌ام، چنان احساس می‌کنم که گویی دیگر جانی ندارم.

هوش مصنوعی: از عاشق و دیوانه توقع لطف و خدمت نداشته باش، زیرا او خود به خاطر درد عشق به شدت رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: سلیمان به او اشاره کرد و گفت که حالا ما از وضعیت تو مطلع هستیم.

هوش مصنوعی: به پرندگان گفتند که با عشق او همراه شوید؛ زیرا اگر قدرت بیان او را ندارید، بهتر است بی‌صدا بگذرانید.

هوش مصنوعی: بلبل از نزد سلیمان بیرون آمد تا به دنبال محبوبش برود و به گلستان برسد.

هوش مصنوعی: زمانی که به وصال دوست دست پیدا کردم، دیگر کلامی برای گفتن جز این احساس عمیق نیست.

هوش مصنوعی: سخن من داستان دوستی‌ها شد و کلامم با گوینده بوستان درمی‌آمیزد.

هوش مصنوعی: وقتی بلبل نامه‌اش را به خوبی نوشت، مانند مردان راستین و اهل حقیقت، بر تحقق آن پافشاری کن.

هوش مصنوعی: ای عطار، آیا عاشقان تو از بخشش‌های پنهانی خدا آگاهی دارند؟

هوش مصنوعی: ای خدای بزرگ، تو معبود منی، دانا و بینا هستی، یکتا و بخشنده‌ای.

هوش مصنوعی: با بخشش تو، تمام گناهان جهان بخشیده می‌شود و پس از آن، این انسان ضعیف و خسته نیز مورد رحمت قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: بارها درباره احوال و احساسات دل من صحبت کردم و داستانم را به بهترین شکل ممکن بیان کردم.