هوش مصنوعی: بیا ای پرنده‌ی زیبا و رنگارنگ که بوی خوبی نداری، می‌توانی با پای هندوستانی به اینجا بیایی.

هوش مصنوعی: تو بدنی پوشیده و ظاهری موجه داری، اما درون تو خالی و بی‌پوشش است. در حالی که لبخندی بر چهره‌ات نشسته، چشمانت از غم و اشک پر شده‌اند.

هوش مصنوعی: شما با دقت و ظرافت خاصی آینه را تمیز کرده‌اید و لباس آن را به رنگ‌های زیبا و متفاوتی آذین بسته‌اید.

هوش مصنوعی: اگر آهن را با طلا بپوشانند، هرگز نمی‌تواند رنگ واقعی طلا را به خود بگیرد و در نهایت همان آهن باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: چطور ممکن است که تو زشتی، وقتی که به زیبایی ماه آراسته‌ای؟ آیا با یک ضربه به دست، می‌توانی زیبایی را از بین ببری؟

هوش مصنوعی: چرا این عطر بی‌خاصیت را به فروش می‌رسانی؟ چرا نمی‌خواهی به مردم نزدیک‌تر شوی و از آن‌ها فاصله بگیری؟

هوش مصنوعی: تمام وجود خود را به نمایش می‌گذاری، اما اگر در قاف عشق بی‌وفا باشی، بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: بهتر است که به جای ناموس، به نام آن احترام بگذاریم و همچنین بهتر است به جای زیبایی ظاهری، به ارزش‌های درونی توجه کنیم.

هوش مصنوعی: خودت را خوب بشناس و از دنیای مادی فاصله بگیر، به جایی برو که در آن هیچ‌چیزی وجود ندارد و از لذت زندگی بهره‌مند شو.

هوش مصنوعی: اگر سایه‌ی سیاه تو به یاد من باشد، چگونه می‌توانی با دل شاد زندگی کنی؟

هوش مصنوعی: وقتی بلبل لباس‌های رنگارنگی را می‌بیند، به مرقع‌پوشی تبدیل می‌شود، پس مانند باز باش و با آزادگی پرواز کن.

هوش مصنوعی: نه چهره‌ات باقی مانده و نه بال و پر داری؛ مغرور نشو به این ظواهر فریبنده.

هوش مصنوعی: چه افتخاری از عزت او به دست می‌آید؟ که کسانی را که قابل اعتماد هستند، به این صورت مورد آزمایش یا بی‌احترامی قرار می‌دهند؟

هوش مصنوعی: ای مرغ خوش‌حال، چه سودی دارد که به تو بگویم خوش باش؟ در حالی که در حمام، دیوار را نقاشی کرده‌اند؟

هوش مصنوعی: به خاطر خودخواهی‌ات و فریب رنگ و لعاب زندگی، از نزدیکی و محبت به پیشوای بزرگ دور شده‌ای.

هوش مصنوعی: ما به همه رنگ‌ها و جلوه‌ها آراسته‌ایم، اما تو هیچ صدایی از ما نمی‌شنوی و هیچ ارتباطی با ما برقرار نمی‌کنی.