هوش مصنوعی: او به او پاسخ داد و گفت: ای منبع روشنی، چشم بد از چهرهٔ تو دور باشد.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه بگویم و به که بگویم، چون این حقیقتی است که تنها ذهنی خیال‌پرداز می‌تواند آن را درک کند.

هوش مصنوعی: این جمله به این معنی است که عده‌ای از افرادی که دل‌هایشان افسرده و غمگین است، هنوز در شرایط سخت و دشوار (مثل آب و گل) باقی مانده‌اند و از جا نرفته‌اند. آنها به نوعی در موقعیت ناخوشایند خود باقی مانده‌اند و به زندگی ادامه می‌دهند.

هوش مصنوعی: انسانی که به دنیای مادی و لذت‌های زودگذر وابسته است، هرگز طعمی از عشق حقیقی و وصل محبوب نخواهد چشید. او در پی دانه‌ها و دام‌های دنیا است و از نعمت‌های عمیق‌تر و فراگیرتر بی‌بهره می‌ماند.

هوش مصنوعی: مانند سنگی که بی‌احساس و افسرده است، بدون نیاز به چیزی، زندگی خود را به بطالت و بیهوده‌گویی می‌گذرانند.

هوش مصنوعی: من از حال و وضعیت آن‌ها خبر ندارم و از گفتارشان جدا شده‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر این که هیچ کس را پیدا نکردم که به اندازه کافی به من علاقه‌مند باشد، از پرندگان خود دور شدم.

هوش مصنوعی: اگر از دل گرفته و تنگم آهی بکشمت، این آه آن‌قدر قدرت دارد که می‌تواند آسمان را بسوزاند و حتی سیاراتی مثل مریخ و خرچنگ را تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: زهره از حال خود رنج می‌برد و اگر بخواهد، می‌تواند از زیبایی و ویژگی‌های خود بهره‌برداری کند، همان‌طور که عطارد می‌تواند از خاک بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: اگر عشق به عمق چاه بیفتد و در دل صحرا مانند ماهی باشد، تو ای محبوب، مقام و منزلتی چون پادشاه داری.

هوش مصنوعی: به خاطر شانس و خوشبختی تو ای آفریننده جهان، که بستر زندگی و سرنوشت مردم به وسیله باران و رحمت تو فراهم می‌شود.

هوش مصنوعی: باید بگویم که حال و روز پرندگان ستمگر چگونه است، ولی آیا هر کس می‌تواند این وضعیت را درک کند و از آن آگاه شود؟

هوش مصنوعی: من تمام داستان‌های آنها را پیگیری می‌کنم و پس از آن به دنبال دانش و احترام خواهم بود.