هوش مصنوعی: زمانی که صبح با نسیم ملایمش بر قله کوه‌ها می‌وزید، به باغ گل‌ها آمد.

هوش مصنوعی: بلبل بر دامن او نشسته و با دستانش برای خوشحالی دلش طنین می‌اندازد.

هوش مصنوعی: نسیم صبح را به حرکت وا می‌دارد و از آن می‌خواهد که به سوی معشوق من برود و در آغوش او قرار گیرد.

هوش مصنوعی: بگو با من چطور آرامش می‌یابی، زیرا بدون تو جگرم از یک قطره خون هم بی‌نصیب است.

هوش مصنوعی: در غیبت تو، ای دل، حالتی دارم که نه دیگر توان صبر کردن دارم و نه حُسن فکر و هوشیاری. آرامش هم برایم باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: دل من به شدت به تو craving می‌کند، ای جان شیرین، مانند اشتیاق خسرو به شیرین.

هوش مصنوعی: اگر دوباره تو را ببینم، در یک جای خلوت مدتی پیش تو می‌نشینم.

هوش مصنوعی: اگر غم دنیا را به یک ذره هم نتوانم تحمل کنم، پس مرده‌ام حتی اگر به خاطر آنچه که از آن می‌رم، زنده باشم.

هوش مصنوعی: جز چشم من هیچ‌کس نمی‌تواند تو را ببیند، غم‌های دنیا و دردهای آن را فقط در کوی تو می‌توان مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: اگر عمری باقی باشد، در کنار تو می‌مانم و اگر نه، جانم را برای عشق تو فدای می‌کنم.