عطار » اسرارنامه » بخش بیست و دوم » بخش ۷ - الحکایه و التمثیل

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شنودم من از آن داننده استاد</p></div>
<div class="m2"><p>که چون عبادی اندر نزع افتاد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>درآمد پیش او عباسه ناگاه</p></div>
<div class="m2"><p>ز پای افتاده دیدش بر سر راه</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p> ز سیلاب اجل مدهوش گشته</p></div>
<div class="m2"><p>ز پاسخ بلبلش خاموش گشته</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>بدو گفت ای لطیف نغز گفتار</p></div>
<div class="m2"><p>زفانت در سخن گفتن شکر بار</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>تو تا پیش سخن‌گویان نشستی</p></div>
<div class="m2"><p>همه دست سخن‌گویان ببستی</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>چرا گشتی چنین خاموش بیکار ؟</p></div>
<div class="m2"><p>چو بود آن حرص بسیارت به گفتار</p></div></div>

بخش ۸ - الحکایه و التمثیل

شنودم من از آن داننده استاد
که چون عبادی اندر نزع افتاد
درآمد پیش او عباسه ناگاه
ز پای افتاده دیدش بر سر راه
 ز سیلاب اجل مدهوش گشته
ز پاسخ بلبلش خاموش گشته
بدو گفت ای لطیف نغز گفتار
زفانت در سخن گفتن شکر بار
تو تا پیش سخن گویان نشستی
همه دست سخن گویان ببستی
چرا گشتی چنین خاموش بیکار 
چو بود آن حرص بسیارت به گفتار

بخش ۶ - الحکایه و التمثیل

بخش ۷ - الحکایه و التمثیل

شنودم من از آن داننده استاد

که چون عبادی اندر نزع افتاد

درآمد پیش او عباسه ناگاه

ز پای افتاده دیدش بر سر راه

 ز سیلاب اجل مدهوش گشته

ز پاسخ بلبلش خاموش گشته

بدو گفت ای لطیف نغز گفتار

زفانت در سخن گفتن شکر بار

تو تا پیش سخن‌گویان نشستی

همه دست سخن‌گویان ببستی

چرا گشتی چنین خاموش بیکار ؟

چو بود آن حرص بسیارت به گفتار

بخش ۷ - الحکایه و التمثیل

اطلاعات

حاشیه ها