هوش مصنوعی: در زمان پیری و نزدیک به مرگ، او به شدت گریه کرد. وقتی از او پرسیدند که چرا گریه می‌کند، پاسخ نداد.

هوش مصنوعی: او گفت که من در تمام دوران زندگی‌ام در نزدیکی عشق و محبت بوده‌ام و همیشه به دنبال آن بوده‌ام.

هوش مصنوعی: اکنون در یک لحظه آن در باز خواهد شد و من از حسرت این حال، به شدت اشک می‌ریزم.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم این در به چه عادت‌هایی باز می‌شود؛ آیا به شقاوت یا به سعادت.

هوش مصنوعی: من از آسمان به زمین می‌افتم و نمی‌دانم که به کجا می‌روم.

هوش مصنوعی: من مثل دو کعبه هستم که از شش طرف به آن‌ها نگاه می‌شود و نمی‌دانم که بر کدام سمت قرار بگیرم.

هوش مصنوعی: زمانی که روح از بدن جدا می‌شود، دو جهان از هم فاصله می‌گیرند.

هوش مصنوعی: شخصی از یک طرف به حالت بی‌حالی و ناتوانی می‌افتد و از طرف دیگر، زندگی و انرژی‌اش به تدریج از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: کیست که بداند این دو مورد که از هم جدا شده‌اند، کجا بوده‌اند، کجا آمده‌اند و اکنون به کجا رسیده‌اند؟

هوش مصنوعی: شخص بزرگ‌منش از این مسأله ناراحت نیست که بگوید خواب خوشی برای جوانت باشد.

هوش مصنوعی: اگر از جایی شعری را پسندیدید، برای من که بیچاره‌ام، مثل دعا بگویید.

هوش مصنوعی: روزی خواهد رسید که من کاری انجام می‌دهم که هیچ آسیبی به تو نمی‌زند.

هوش مصنوعی: وقتی که دعایی نزد من رسید، نوری در دل تاریکی رخ نمود.

هوش مصنوعی: اگر تو را آسایش باشد، من هم پاداشی خواهم داشت. اگر عذاب و نگرانی در کار باشد، من نیز رهایی می‌یابم.

هوش مصنوعی: تو در دنیای گذرا به خوشی نشسته‌ای، اما من در خاک پنهان خواهم بود.

هوش مصنوعی: آه، چقدر غم‌انگیز است که در این راه قدم می‌زنیم و چقدر بی‌رحمانه است که نسبت به حال خود بی‌اعتنا هستیم.