هوش مصنوعی: در زمانی که پیرمرد در حال رفتن بود، از او سؤالی کردم.

هوش مصنوعی: ای مرد غمگین، در این سفر چه چیزی با خود داری؟ چه چیزی برای ادامه راهی که به سوی خاک و مرگ می‌برد، به همراه داری؟

هوش مصنوعی: او گفت که به خاطر نا آگاهی‌ام، دلی پر از احساسات را به همراه می‌آورم، اما دستم خالی است.

هوش مصنوعی: خدایا، من مانند آن پیر که در این معبد حیران است، بی‌پول و بی‌چیزم، اما دلم پر از احساسات و آرزوهاست.

هوش مصنوعی: من از وسایل سفر به دنیای ابدی بی‌بهره‌ام، اما با لطف تو دلی دارم پر از امید.

هوش مصنوعی: ای خدای مهربان، به من امید بده و خواسته‌های دلم را برآورده کن.

هوش مصنوعی: جانم را به نور خود روشن کن و دلم را از وجودت زنده و شاداب گردان.

هوش مصنوعی: بیا تا با وجود خود به من نشان دهی که در میان این همه مشکلات، وجود تو چگونه یک حقیقت مطمئن است.

هوش مصنوعی: به من کمک کن تا از خودم رهایی یابم و با نور وجودت، به من بخشش و نجاتی عطا کن.

هوش مصنوعی: دل من را به رازهای درون خود آشنا کن و مرا از خواب غفلت بیدار کن.

هوش مصنوعی: ای خدا، دلم را غنی و توانمند کن تا شاد و خرسند باشد.

هوش مصنوعی: وقتی که دلم به تنگ می‌آید و در حال ناراحتی هستم، همدرد و همراه من باش و در آن لحظات سخت، به من کمک کن.

هوش مصنوعی: زمانی که جانم از این جهان جدا شود، در آن لحظه مرا با نور ایمان همراه کن.

هوش مصنوعی: اگر با ایمان و اعتقاد به زمین بیفتم، دیگر از هیچ گناهی در این دنیا نمی‌ترسم.

هوش مصنوعی: ای خدا، ما همه در این زمان دچار مشکلات و ناامیدی هستیم و مانند تماشاگری تنها نظاره‌گر این وضعیت می‌باشیم.

هوش مصنوعی: همه ما ممکن است دوزخی باشیم، اما تو می‌دانی که چه کسانی بهشتی هستند و تا زمانی که به سرشت خودت برگردی، شناختت از این موضوع ادامه خواهد داشت.

هوش مصنوعی: چه کسی می‌داند که متقی واقعی کیست؟ ما نمی‌دانیم کدام یک از ما انسان‌های خوب و شایسته هستیم و کدام‌یک دچار بدبختی و شقاوت هستیم.