هوش مصنوعی: به گوش خود از هر کسی شنیدم که مورچه‌ای را برای سال‌های طولانی دانه‌ای پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: از روی طمع و حرص، گاهی دانه‌های گندم و گاهی دانه‌های جو و ارزن را از خاک برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: اگر بادی از جانب روزگار بوزد، نه خود باد باقی می‌ماند، نه روزنه‌ای که آن را دریافت کرده و نه دانه‌ای که در این حالت وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: هرگاه که او برای یک سال به اندازه کافی دانه و غذا دارد، دیگر جستجوی دانه اضافی برایش حرام است.

هوش مصنوعی: مردم مانند موری هستند که نه جسمی دارد، نه درکی و نه قدرتی.

هوش مصنوعی: انسان به خاطر حرص و طمع خود درگیر مسائل و نگرانی‌های مختلفی مانند شهرت، بدی و خوبی شده است.

هوش مصنوعی: ناگهان مرگ به سراغ انسان می‌آید و او را از تمام دارایی‌ها و داشته‌هایش جدا می‌کند.

هوش مصنوعی: هر چیزی را که بیشتر از همه دوست داری، باید قبول کنی که ممکن است از آن ناامید شوی.

هوش مصنوعی: زمانی که مرگ به ناگهانی سر برسد، تمام امور و کارهای دنیا از دستش خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: نه او باقی ماند و نه آن طمع زیادش، حالا کدام صاحب‌منصب، صد درویش را برتر می‌داند؟