هوش مصنوعی: یکی از من پرسید در مورد روزهای پرشور و شوق که چه چیزی را دوست داری، و من پاسخ دادم که دشنام را دوست دارم.

هوش مصنوعی: من هر چیزی که به دیگران می‌دهم، جز فحش و بد و بی‌احترامی، با کمال میل و محبت انجام می‌دهم.

هوش مصنوعی: چرا تو که خود را در بند مردم می‌کنی، مانند کسی هستی که به دستان دیگران نیاز دارد؟

هوش مصنوعی: اگر ناگهان چیزی بی‌ارزش را از دست بدهی، هیچ‌کس برای جبران آن تلاش نخواهد کرد. اما اگر زر و زرنگی خود را از دست دهی، همه خواهند فهمید و به کمکت خواهند شتافت.

هوش مصنوعی: اگر از شدت گرسنگی به حال مرگ بیفتی، حتی اگر تکیه‌گاه کوچکی هم می‌خواهی، نباید از آن بگذری.

هوش مصنوعی: اگر روزی بخواهی برای دو نفر زندگی کنی، نان تو را از زیر پایت خواهند کشید.

هوش مصنوعی: به دنبال نشانه‌هایی از رحمت پروردگارت باش که در لحظات عبادت و نماز به تو نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: تو مانند چشمی برای جان هستی، و محبوب دلت کیست که جان تو را سرپرستی کند؟

هوش مصنوعی: وقتی که از سفره غذا می‌گیری، مهمانی و خوراکی که دریافت می‌کنی، چیزی بیش از همان نان است که برمی‌داری.

هوش مصنوعی: در اینجا به تو اشاره می‌شود که در میان فضایل و ویژگی‌های عظیم زندگی، برخی افراد با وجود مقام و منزلت، به خاطر فقر و ضعف‌هایشان بی‌ارزش و در عذاب هستند. به عبارتی دیگر، سختی و چالش‌های زندگی، حتی افراد با ظاهر برجسته را هم تحت‌تأثیر قرار می‌دهد و ممکن است به آن‌ها آسیب برساند.