هوش مصنوعی: دیوانه‌ای از شاه پرسید که آیا تو طلا و زر را دوست داری یا گناه و خطا را؟

هوش مصنوعی: کسی که از طلا آگاهی داشت، هیچ شکی در این نداشت که طلا برای او ارزشمند و با اهمیت است.

هوش مصنوعی: اگر عقل و درک صحیحی داری، چرا مرتکب گناه می‌شوی و به اشتباه در کارهایی که درستی ندارند، پول و سرمایه‌ات را خرج می‌کنی؟

هوش مصنوعی: تو تمام گناه‌ها و مشکلات خود را با خود به قبر بردی و تمام دارایی‌هایت را رها کردی و در نهایت مردی.

هوش مصنوعی: تو باید خود را مانند جان به تسلیم درآوری، زیرا چه نیازی به دنیایی سرشار از طلا و نقره است؟

هوش مصنوعی: تو با دنیا نمی‌توانی همراه باشی، پس با نان و لباس خود بساز و به زندگی‌ات ادامه بده.

هوش مصنوعی: اگر بر خاک یا بر فرش بنشینی، اما با دنیا و زیورهای آن درگیر نشدی، به راستي صاحب قدرت و مقام هستی.

هوش مصنوعی: اگر بدون زحمت تلاش نکنی، هیچ چیزی به دست نخواهی آورد و بدون این که برای دیگران زحمت بکشی، نمی‌توانی به نتیجه‌ای برسدی.

هوش مصنوعی: چرا خودت را به سختی و بدبختی گرفتار کردی؟

هوش مصنوعی: تو همانی که بی‌نیاز از تجملات هستی و تنها به خوراک و پوشش ساده بسنده کرده‌ای، بنابراین برای جستجوی بیشتر از شهرت و نام‌آوری، نیازی نیست.

هوش مصنوعی: چرا هنوز در مشکلات و ناراحتی‌های دیگران گرفتار هستی، در حالی که دل‌ت پر از غصه و خونینی است و خود تا حدودی آزرده خاطر شده‌ای؟

هوش مصنوعی: اگر دل را با یک جو طلا بسازیم، می‌فهمیم که وقتی بگویند او مردی با نقره است، در واقع چه ارزشی دارد.

هوش مصنوعی: ای مرد غمگین، چرا برای لقمه‌ای نان، آب بر زمین خود می‌ریزی؟

هوش مصنوعی: ای عزیز، بار منت و خوبی تو برای من سنگین‌تر از صد کوه محنت و سختی است.