هوش مصنوعی: فقیری از گوشه‌ای به خانقاهی آمده و کلاهی کهنه بر سر دارد.

هوش مصنوعی: یک نفر به مردی عاقل گفت: ای دانا، اگر کلاهی می‌فروشی، قیمت آن چقدر است؟

هوش مصنوعی: جواب این بود که آن درویش گفت: من دین را به هیچ چیز در دنیا نمی‌فروشم.

هوش مصنوعی: بسیاری از مردم به دنبال خرید کلاه از من هستند و به صورت کلی تمام چیزهایی را که دارم از من می‌خواهند.

هوش مصنوعی: من حاضرم این مرجان را بفروشم، چون می‌دانم ارزش آن بیشتر است از اینکه دو دنیا را با یک رشته‌اش عوض کنم.

هوش مصنوعی: تو چه می‌دانی که من در دل چه افکاری دارم، زمانی که خودم هم از حال و روز خودم بی‌خبرم؟

هوش مصنوعی: ای دل، بیدار شو! اگر دردی در تو هست، این را بدان که برای خواب و خوراک تو چیزی نیآورده‌اند.

هوش مصنوعی: من تمام چیزهای دنیا را درک کردم، اما تو نمی‌دانی که برای فرار از مرگ باید چطور زندگی کنی.

هوش مصنوعی: به چه دلیل تا این اندازه خود را از من دور نگه‌داشته‌ای؟ تو خود باعث آسیب‌پذیری‌ات هستی. پس بهتر است هر چه زودتر از مسیر من کنار بروی.

هوش مصنوعی: بگو تا کی می‌خواهی بی‌شرم و شوخ‌طبع باشی؟ دل کسی به حدی سنگین شده که مثل یک تکه سنگ بی‌حس و بی‌تحرک است.

هوش مصنوعی: هر کاری که می‌کنی باید به گونه‌ای که لازم است انجام شود، درست و نادرست را باید در نظر بگیری؛ زیرا اگر این قوانین را رعایت نکنی، عواقبی در پی خواهد داشت.

هوش مصنوعی: اگر به مانند خاک، برایت ارزشمند و گرانبها باشد، از این رو زمین و طبیعت می‌توانند کانون آسایش و آرامشت شوند.

هوش مصنوعی: سرنوشت و حوادث زندگی تو را به گردشی درآورده است که به خاطر یک جو (یک مقدار بسیار کم) باید بهای زیادی بپردازی.