هوش مصنوعی: یکی از مردم از مجنون پرسید که این مردم چه کسانی هستند و این دنیای پر از کار و رفتار چیست.

هوش مصنوعی: او می‌گوید که همه این مسائل و کارهای مگس‌ها به خاطر وجود دوغ است و در یک لحظه به وجود آمده‌اند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از وضعیتی صحبت می‌کند که در آن به دامان مشکلات یا دشواری‌های زندگی افتاده است. او تحت تأثیر شرایط خاصی قرار گرفته و از مسیر اصلی خود منحرف شده است. به نوعی حس عجز و ناتوانی خود را بیان می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه از خود بی‌خود شده و در این مسیر غریب و دشوار، نمی‌داند چه باید بکند.

هوش مصنوعی: در این سرزمین، همه ما جن و غول‌های خود را داریم و از همان آغاز، درگیر کارهای خود هستیم.

هوش مصنوعی: وقتی که مشکل یا درد و رنجی را از سر گذرانیدیم، دیگر نیازی به یادآوری آن نیست و می‌توانیم آن را فراموش کنیم.

هوش مصنوعی: آه، چه اندوه بزرگی که ما مدت‌ها رنج کشیدیم و غم زیادی را تحمل کردیم، اما از آن هیچ نتیجه‌ای نصیب‌مان نشد.

هوش مصنوعی: اگر از چشمانت هزاران دریا بریزد، خدا می‌داند که تو به هیچ‌چیز نمی‌رسی.

هوش مصنوعی: اگر بتوانی چیزی گرانبها به دست آوری، چشمی و رویی زیبا برای او بساز.

هوش مصنوعی: اگر کدو را یخ زده کنی و بعد از آن نگه‌داری، اشک هم بر رویش می‌ریزد.

هوش مصنوعی: اگرچه باران، به طور مداوم اشک ریخته می‌شود، اما کسی به آن اهمیت نمی‌دهد و برای دیگران هیچ ارزشی ندارد.

هوش مصنوعی: ما همه تحت تأثیر قدرتی بزرگ هستیم و در هر حالتی که باشیم، چه با خنده و چه با اشک، در کنار هم قرار داریم.

هوش مصنوعی: هزاران دل در این آتش در حال سوختن هستند، پس چه کسی به این یک قطره آب اهمیت می‌دهد؟

هوش مصنوعی: با اشک‌های تو حکم خداوند تغییر نمی‌کند. چه بگویی، با چه کسی هستی و در کجا قرار داری؟

هوش مصنوعی: اگر همه دنیا هم از بین برود، برای خدا نه ضرری دارد و نه نفعی.

هوش مصنوعی: اگر روزی‌ات از قبل تعیین شده باشد، نباید از آن نگران شوی و نه به خودت نسبت به کم بودن روزی‌ات فکر کنی.

هوش مصنوعی: اگر به سرنوشت خود شکایت کنی یا نکن، دیگر کار از کار گذشته است و همه چیز مانند طرحی است که با پرگار کشیده شده، غیرقابل تغییر.

هوش مصنوعی: به خودت برس و به دنبال راحتی‌های زندگی باش، زیرا اوضاع زندگی‌ات به همین سادگی تغییر خواهد کرد و نیازی به نگرانی نیست.

هوش مصنوعی: چرا وقتی که کارهای دشواری پیش می‌آید، تو در شگفتی به سر می‌بری و فریادی از تو برمی‌خیزد؟

هوش مصنوعی: تو می‌پرسی که این موضوع چگونه است و آن چگونه، چرا یکی از این‌ها درست است و دیگری به هم ریخته؟

هوش مصنوعی: اگر چشمی داری، آن را باز کن و وقتی که باز کردی، اندیشه و تفکر کن.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای به موجودات نگاه کن و ثبات و آرامش هر یک از آن‌ها را ببین.

هوش مصنوعی: اگر تو عقل و درک داری، دیگر چه نیازی به پرسش وجود ندارد؛ همه چیز در حال حاضر در حال رفته است.

هوش مصنوعی: ای عطار، تو در مسیر عشق و روح حرکت کن و به دایره‌ی ضمیر خود مشغول باش و از حواس دنیوی دوری کن تا گرفتار مشکلات و دشمنی‌های زندگی نشوی.

هوش مصنوعی: تو مانند کرکس نیستی که به دنبال مرده‌ها بروی، بگذار دنیا با دیوان چپاولگر و ظالم خود باقی بماند.

هوش مصنوعی: وقتی سلیمان انگشتری‌اش را گم کرد، دیوهایی که در زیر سلطه‌اش بودند، از ترس او فرار کردند.

هوش مصنوعی: در دنیای عدم و نبود، از چه چیزی به دنبال می‌گردی وقتی که همان یک قدم تو کافی است؟

هوش مصنوعی: هر چیز باطل را کنار بگذار و به دنبال حقیقت برو؛ دل را از خود آزاد کن و به سوی آنچه که درست است گرایش پیدا کن.

هوش مصنوعی: از عشق به ثروت و مقام خود را رها کن، خودت مانع پیشرفت و موفقیتت هستی، پس قدم بردار و به جلو برو.

هوش مصنوعی: چرا جانت از آزارهای این دنیا پر شده است، در حالی‌که از این دنیا چیزی برای قوت و قدرت تو کافی است؟

هوش مصنوعی: اگر این نفس ضعیف و ناتوان تو نبود، غم و نگرانی در مورد قدرت تو وجود نمی‌داشت.

هوش مصنوعی: از خودت عبور کن و در مسیر دین قدم بگذار. این نفس کافر، مانند مجسمه‌ای است که باید آن را زیر پا بگذاری.

هوش مصنوعی: در مسیر دین نباید حتی کمی ضعف نشان دهی، زیرا در دین تنها حق و حقیقت پذیرفته می‌شود.