هوش مصنوعی: شنیدم که یک غول از روستا به شهر آمد، در حالی که به خاطر فقر و بی‌پولی به وضعیت بدی دچار شده بود.

هوش مصنوعی: در دهکده، مناره‌های زیادی را ندیده بود و این موضوع برایش جالب بود. بنابراین تصمیم گرفت به تماشا و مشاهده آن‌ها بیاید.

هوش مصنوعی: یکی به دیگری گفت این درخت زیبا و خوب است، زیرا نماد خیر و شانس خوب است.

هوش مصنوعی: بگو پرستار! این کار مربوط به کیست؟ کجا رفته برگ این درخت و بار آن چیست؟

هوش مصنوعی: جواب او این بود که هر سال این بار به او تحویل می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر کسی دچار مشکل و سختی باشد، تمام راه‌حل‌های او در این درخت نهفته است.

هوش مصنوعی: بسیاری از مردان به خاطر فقر و تنگدستی گریه کردند، چرا که از مشکلات و رنج‌های زندگی در این روستا جان خود را از دست دادند.

هوش مصنوعی: به او گفتند بر اثر شادی و سرخوشی خود را نشان بده و تلاش کن تا بدون هیچ زحمت و دردی به موفقیت دست یابی.

هوش مصنوعی: یک شخص پاکدل و باصفا بر بالای مناره قرار گرفت و جهانی به تماشای او مشغول شد.

هوش مصنوعی: پس از آنکه نیمی از آن موجود بدون پا و دست از جای خود پایین آمد، گردنش شکست و به زمین افتاد.

هوش مصنوعی: به خاطر نادانی و بی‌خبری، کسی که دانا و باهوش است به طور نابخردانه در تلاش است تا درد و رنج خود را کاهش دهد، ولی تلاشش به هدر می‌رود و بی‌نتیجه می‌ماند.

هوش مصنوعی: از شدت مشکلات و دردهایی که دارد، دیگر نمی‌تواند از آنها شکایت کند و دردسرهایش چنان زیاد است که حتی از دردسرهای دیگر هم بی‌خبر شده است.

هوش مصنوعی: از آن طرف، صدای فریاد به گوش می‌رسد که مسجد را بالاتر از مناره می‌داند.

هوش مصنوعی: ای کسی که همچون حرف الف، در فضایی بی معنا قرار گرفته‌ای، درونت مانند مناره‌ای است که در محیطی خالی ایستاده است.

هوش مصنوعی: در میان راه، مانند موری که لنگ است، در جستجوی هدفی بزرگتر حرکت کن و به سوی آرزوهای بلند پرواز برو.

هوش مصنوعی: تو به قدری در راه عشق مجذوب و شگفت‌زده‌ای که حتی فیل هم از شدت حیرت بر گردنت افتاده است.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به توصیف حالتی می‌پردازد که فردی در مسیر زندگی حرکت می‌کند، اما آنقدر کوچک و ناتوان است که خود را به چیزی کم‌اهمیت و بی‌اثر شبیه می‌کند. او مانند یک مور که به یک تار مو چنگ می‌زند، تلاش می‌کند اما در واقع در مقابل زمان و شرایط، ناچیز و بی‌اثر به نظر می‌رسد. در عین حال، اشاره به بی‌خبری و نادانی او نیز وجود دارد، به طوری که این تلاش‌های او ممکن است در نهایت بی‌فایده و کور باشد.

هوش مصنوعی: چه فرقی دارد اگر فردی نابینا در شب به چاه موئی بیفتد، زیرا او چگونه می‌تواند آن را شکافد یا متوجه آن بشود؟

هوش مصنوعی: اگر خود را پیدا نکنی، چه نیازی به جستجو داری؟ پس چرا بی‌هدف نشسته‌ای و به دنبال رازی از خودت می‌گردی؟

هوش مصنوعی: همه چیز به تو وابسته است، اما تو به هیچ چیز وابسته نیستی. بنابراین، چگونه می‌توانی این مقدار فشار و بار را بر خود حس کنی وقتی که در حقیقت هیچ چیز واقعی وجود ندارد؟

هوش مصنوعی: تو از هیچ چیز ساخته نشده‌ای و در واقع وجودت فراتر از همه این‌هاست. خودت را در هیچ فرمول یا چیزی نمی‌توانی بگنجانی.