هوش مصنوعی: مردی که تنها و مهجور بود به پیرزنی نزدیک شد و از او خواست داستانی را برایش بگوید. او به او گفت که دور و برش را نگاه کند، چون قصه‌ای در آنجا نهفته است.

هوش مصنوعی: در این لحظه، من به چیزی توجه ندارم و تمام تمرکزم بر روی این رشته‌ای است که در دستان دارم و من را مشغول کرده است.

هوش مصنوعی: نگاه کن که چند نفر با زبان بریده و فکرهای سرگردان، به شدت در حال درخواست و خواسته‌های خود هستند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه بگویم چون زبانم یاری‌ام نمی‌کند، دلم پر از خون است و جانم را هم ندارم.

هوش مصنوعی: هرچند که آسمان (سرنوشت) بارها به افراد سختی و مشقت زیادی وارد کرده، اما در نهایت از درد و رنج خود چیزی به دست نیاورده است.

هوش مصنوعی: اگر این حقیقت به عنوان یک کوه سنگین بر دوش ما بیفتد، در نهایت خواهد افتاد زیرا که بر اثر فشار باد، آن را به زمین می‌ریزانیم.

هوش مصنوعی: هر کسی که از اینجا حتی یک قطره آب برمی‌دارد، همچون دریا است، اما به خاطر تشنگی خود، لب‌هایش خشک و بی‌آب می‌ماند.

هوش مصنوعی: اگر بگویم که خورشید با چهره‌ای زرد شود، باید در تلاش باشم که هر شب به این درد گرفتار شوم.

هوش مصنوعی: اگر هستی مثل ماه را می‌بینی که همه‌جا از حیرت به دور خود سپر می‌زند و نمی‌داند چه کند.

هوش مصنوعی: زمین از غم و اندوه آسمان، دچار پریشانی و غم و اندوه شده است.

هوش مصنوعی: دهان آلوده به گناه و عیوب به عرش (مقام عالی) هم آسیب می‌زند و در دل انسان هیچ چیز درست و پاکی وجود ندارد. همچنین، اگر قلمی به دست بگیریم بدون اینکه چیزی در آن وجود داشته باشد، فقط بی‌فایده خواهد بود.