هوش مصنوعی: حکیمی از هند به سمت شهر چین رفت و به کاخ پادشاه ترکستان رسید.

هوش مصنوعی: یک پادشاه، پرنده‌ای به نام طوطی را در قفس می‌بیند که به خاطر سختی و سخت‌گیری زندگی در قفس به زحمت افتاده است.

هوش مصنوعی: طوطی وقتی هندو را دید، دهانش را باز کرد و کلامی شیرینی مانند شکر از خود بیرون آورد.

هوش مصنوعی: اگر روزی به هندستان رسیدی، ای کسی که در کارها مشغول هستی، همه چیز را برای خدا انجام بده.

هوش مصنوعی: سلام من را به دوستانم برسان و اگر می‌توانی پاسخی برایم بیاور.

هوش مصنوعی: به آن‌ها بگو که آن شخص دور از چشم دوستانش، به نوعی تنها و مهجور مانده است.

هوش مصنوعی: در زندان و قفس، هیچ کس مانند من از درد و اندوه من خبر ندارد و هیچ کسی هم نیست که غم مرا تسکین دهد.

هوش مصنوعی: چه کار می‌تواند کرد تا دوباره به شما برسد؟ چه تدبیری باید اندیشید؟ گفتم که با شما سخن سرّی دارم.

هوش مصنوعی: وقتی حکیم به هندوستان رسید، دل طوطی‌های خوش‌صدا و زیبا را به دست آورد.

هوش مصنوعی: در اطراف شاخه‌ها، هزاران طوطی زنده و سرحال را می‌دید که جست و خیز می‌کنند و پرواز می‌کنند.

هوش مصنوعی: هر پرنده‌ای شکری در منقار دارد و همه مشغول کار خود هستند و از دیگر کارها بی‌خبرند.

هوش مصنوعی: آسمان، به خاطر زیبایی پرهای آن‌ها، به رنگ سبز درآمده و مگسی به دلخوشی به آن‌ها تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: حکیم هندی آن رازها را فاش کرد و غم طوطی دلسوز را بیان کرد.

هوش مصنوعی: زمانی که شنیدند پاسخ خوشبختان را، به طور کامل از درختان پایین آمدند.

هوش مصنوعی: آن‌قدر به زمین افتادند که گویی جان همه از بدن‌شان خارج شده است.

هوش مصنوعی: مرد باهوش از وضعیت مرگ آنان به شگفتی افتاد و از آنچه که گفته بود، پشیمان شد.

هوش مصنوعی: در نهایت، وقتی به چین رسید، به آن طوطی نزدیک شد و رازی را فاش کرد.

هوش مصنوعی: دوستانت از غم تو نتوانستند جان برسانند و همه به خاطر این درد روی زمین افتادند و جان سپردند.

هوش مصنوعی: وقتی طوطی آن حرف را شنید، یک لحظه در قفس جست و خیز کرد و بال و پرش را تکان داد.

هوش مصنوعی: چنان‌که بادی آتش پرخاشی در وجودش شعله‌ور ساخت، تو گویی او جان خود را فدای آن کرد و به تن زدن افتاد.

هوش مصنوعی: شخصی آمد و نتوانست فریب او را بشناسد، او را گرفت و به داخل یک گلخن انداخت.

هوش مصنوعی: زمانی که آن طوطی زیبا در دنیای تنگ و تاریک قرار گرفت، به سرعت از آنجا خارج شد و مانند آتش درخشید و جان گرفت.

هوش مصنوعی: او بر فراز قصر خداوند نشسته است و به هنرمند هندی می‌گوید:

هوش مصنوعی: مرا آموختند که باید مانند برگی که به زمین می‌افتد، humble و فروتن باشم.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی از درد و رنج خلاص شوی، مانند ما باید به دنبال آزادی باشی و ابتدا باید خودت را رها کنی.

هوش مصنوعی: از خودت بگذری و خود را انکار کنی تا به آزادی واقعی دست یابی، زیرا هیچ کس با کسانی که از دنیا رفته‌اند، آشنا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: هر زمانی که از خودت فاصله گرفتی و به خودت فکر نکردی، مطمئن باش که از تمام مشکلات و موانع عبور کرده‌ای.

هوش مصنوعی: من از دوستانم به یادگاری چیزی آورده‌ام و اکنون دوباره به سوی آن دوستانم بازگشته‌ام.

هوش مصنوعی: همه دوستان من در انتظار من هستند و من اینجا بیکار و بدون کار چه می‌کنم؟

هوش مصنوعی: وقتی تو به جمع هم‌نوعان خودت رسیدی، در جایگاهی آرام و مقدس آرامش یافتی.

هوش مصنوعی: وقتی که به مردی واقعی و پایدار تبدیل می‌شوی، در حقیقت بندگی خدا را نیز به طور پایدار و جاویدان به دست می‌آوری.

هوش مصنوعی: چه می‌خواهی بکنی؟ در این دنیا جایی برای تو نیست و بر تن تو لباس خاکی نیست.

هوش مصنوعی: ای عزیز، تلاش کن اگر در پی کشف رازهای خود هستی، زیرا که این رازها را تنها می‌توانی از درون خود بیابی.

هوش مصنوعی: برای اینکه بتوانی خودت را نشان دهی، باید از پشت این همه نقاب و پرده بیرون بیایی و به خصوصیت خرد و عقل خود تکیه کنی.

هوش مصنوعی: وقتی زمان خواب می‌رسد، چرا رازهای تو را فاش می‌کند؟

هوش مصنوعی: در زمان خواب، چگونه می‌توانی بی‌خبر و از خود بی‌خود بمانی و معانی را درک کنی؟

هوش مصنوعی: تو به خوابی رغبت داری که این حال تو، به اندازه‌ی آتش و آب، برایت عادی و یکسان شده است.

هوش مصنوعی: وقتی حس‌های پنجگانه‌ات در خواب باشند، چرا روح سرمستت از لذت بی‌بهره است؟

هوش مصنوعی: اگر بگویی که جان به خاطر بی‌احساسی‌اش به حالتی بی‌توجه است، باید گفت که این نوع احساسات به سوی خودشان می‌کشند و احساس شوق و اشتیاقی ندارند.

هوش مصنوعی: چرا در زمان زحمت و تمرین، ناگهان احساس خوبی به تو دست می‌دهد؟

هوش مصنوعی: هدف این است که ای کسی که در جستجوی حقیقت هستی، بیدار شوی و خودت را بشناسی.

هوش مصنوعی: وقتی خواب می‌روی، مانند قطره‌ای می‌شوی که به دریا افتاده و در آنجا گم می‌گردی؛ آیا در حالتی از بی‌خود بودن هستی یا در حال خودآگاهی؟

هوش مصنوعی: اگر در حالت بیداری خود را از دنیا جدا کنی، زمانی که خواب هستی، در واقع به حالت بی‌خودی و روشنایی می‌رسی.

هوش مصنوعی: دل تو در بیداری جلوه‌هایی از خود را نشان می‌دهد و این بیداری به معنای واقعی‌اش، فقط از طریق آگاهی ممکن است.

هوش مصنوعی: اگر نه، در این دریا شبنم تاریکی وجود داشت که مانند شیر و روغن روشن و درخشان بود.

هوش مصنوعی: شخصی که در آب شیرین عمل کرد و خوب شد، اما چربی از آن جدا ماند و مایه نگرانی شد.

هوش مصنوعی: ای فضولی، در اینجا دخالت نکن و سرک نکش، زیرا کسی که عمیقاً در مساله‌ای غرق شده، درگیر کارش است و به این مسائل او توجهی ندارد.