هوش مصنوعی: یک نفر رند و آزاداندیش، از حالتی مستی و سرخوشی، در حال آماده‌سازی است تا در این لحظه که زمان مناسبی است، شراب را بگشاید و بنوشد.

هوش مصنوعی: وقتی او آن شراب را نوشید، از او پرسیدند که گروی کیست؟ گرو پاسخ داد: «من هستم»، و آنها گفتند: «خوب است».

هوش مصنوعی: آفرین بر تو! بر خیز و برو، تو نباید در انتظار باقی بمانی. وقت حرکت و اقدام تو فرارسیده است.

هوش مصنوعی: اگر چیزی با ارزش و گرانبهایی داری، نباید آن را به دیگران نشان دهی و ارزشش را کم کنی.

هوش مصنوعی: به تو ارزش و اعتبارت به خاطر دانش و علمی است که داری، و رفتار و کردار تو از نظر من به گونه‌ای است که گفتار تو را بیشتر می‌کند.

هوش مصنوعی: به اندازه‌ای که علم و توانایی داری، به همان مقدار ارزش و اعتبار خواهی داشت.

هوش مصنوعی: من سخنانی ارزشمند و عمیق برای تو گفتم، اما افسوس که کسی که نابیناست نمی‌تواند زیبایی‌های این سخنان را ببیند.

هوش مصنوعی: تو مانند نرگس، ظاهری زیبا و جذاب داری، اما مانند سیسنبر، که با وجود داشتن گوش، نمی‌تواند بشنود، بی‌خبر از واقعیات و چیزهای مهم هستی.

هوش مصنوعی: در این لحظه که هوش و فهم تو در اوج است، نه به حرف‌ها توجه می‌کنی و نه شنونده خوبی هستی.

هوش مصنوعی: در زمانی که عقل و فکر به طور کامل خالص و پاک شود، آیا باز هم می‌خواهی درباره‌ی مرده‌ای که در خاک خوابیده، بشنوی؟