هوش مصنوعی: این بیت به توصیف وضعیت نابسامان و ناامنی در جامعه پرداخته است. اوضاع شهر به قدری آشفته و پر از بی‌نظمی است که احساسات و باورهای مردم نیز تحت تأثیر قرار گرفته‌اند. نویسنده به این امید است که با ورود شاه، اوضاع بهبود یابد و آرامش به خانه بازگردد.

هوش مصنوعی: آینهٔی که چهره را نشان می‌دهد یا جامی که جهان را می‌بیند، همانند آتش کوه طور است که نورش از پیشانی تابان به بیرون می‌تابد.

هوش مصنوعی: با کی می‌توانم این حرف را بزنم که محبوبم در هر جا حضور دارد و در عین حال پنهان است؟

هوش مصنوعی: ای دوست، تو پادشاهی در سرزمین دل‌ها و روح‌ها، و تو را به مانند جواهری ارزشمند در دست داریم.

هوش مصنوعی: من در برابر بزرگی و عظمت تو، به چشم نمی‌آیم، اگر تو بخواهی و اشاره‌ای کنی، من نوکری و خدمتگزاری‌ام را به تو تقدیم می‌کنم.

هوش مصنوعی: به کنار من بیا زیرا که زمان زندگی به پایان نزدیک است، چهره‌ات را نشان بده زیرا این آخرین باری است که می‌توانم تو را ببینم.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر دشمن خون من را به زمین بریزی، این روش دوست‌داری نیست.

هوش مصنوعی: فنجان زیبای می را بگیر و با معشوق دلربا باش، زیرا اگر قرار بر این است که عمر ما همین قدر باشد، پس از آن بهره‌برداری کن.

هوش مصنوعی: هر کسی که زلف تو را ببیند، به اعتقاد خود می‌گوید که این زیبایی به حدی است که مانند انکار ایمان به شب و روز است.

هوش مصنوعی: من بدون نور محبت تو، همانند آتشی می‌شوم که در جلال و شکوه‌ات بی‌فایده است؛ زیرا نور تو از آتش بهشت هم زیباتر و دلنشین‌تر است.

هوش مصنوعی: من شایسته تحمل رازهای پیچیده و دشوار زندگی نیستم، زیرا دل من همچون پرنده‌ای بزرگ و آزاد است که در اوج آسمان‌ها می‌خواهد پرواز کند.