هوش مصنوعی: اگر حال پریشان من را می‌داند، پس او می‌فهمد چه چیزی در دل من می‌گذرد، حتی اگر من نتوانم آن را بیان کنم. مانند سوسن که اگرچه خاموش است، اما او زبان بی‌زبانی را نیز درک می‌کند.

هوش مصنوعی: هرچند که من هیچ پر و بالش ندارم و به آسمان بلند تو نمی‌رسم، اما عشق و ارادتم به تو، مانند شمعی است که درخشیدن و سوزاندن خود را به خاطر زیبایی تو تحمل می‌کند.

هوش مصنوعی: ای فرمانده کاروان، ما به تو نیاز داریم؛ حتی اگر یک لحظه هم به ما توجه کنی، می‌تواند نتایج خوبی در پی داشته باشد.

هوش مصنوعی: از کودکی سنگی بر سر ما نیفتاد، اما جنون و ناپایداری دوران، کودکان را افسرده کرد.

هوش مصنوعی: من با نغمه‌هایم از دل خود شکایت می‌کنم و زخم‌های جگرم را به یاد می‌آورم. در این حال، از شادی و لذت باده قوال به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: عمر من گذشت و هیچ‌گاه کسی بر من بیچاره نگاهی نکرد. در نهایت، جانم، نتیجه‌­­ی این بی‌توجهی به من شفاف نیست.

هوش مصنوعی: هر آنچه که اتفاق می‌افتد، اسراری در خود دارد و نشانه‌ای از بزرگی ما نیست. پرنده‌ی اقبال به راحتی پرواز نمی‌کند و همه چیز به سادگی و با شگفتی نیست.