عسجدی » اشعار باقیمانده » شمارهٔ  ۱۲ - رباعی

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا مشک سیاه من سمن پوشیدست</p></div>
<div class="m2"><p>خون جگرم بدیده بر جوشیدست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شیری که بکودکی لبم نوشیدست</p></div>
<div class="m2"><p>اکنون ز بناگوشم بر زوشیدست</p></div></div>

دیوان استاد عسجدی مروزی به تصحیح طاهری شهاب - عسجدی مروزی - تصویر ۲۴

شمارهٔ  ۱۳ - رباعی

تا مشک سیاه من سمن پوشیدست
خون جگرم بدیده بر جوشیدست
شیری که بکودکی لبم نوشیدست
اکنون ز بناگوشم بر زوشیدست

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از احساسات شدید خود سخن می‌گوید. او اشاره به مشک سیاه دارد که نمادی از غم و درد اوست. خون دلش در حال جوشیدن است و به یاد شیری می‌افتد که در کودکی بر لبان او بود، ولی حالا آن شیر به دوری و جدایی تبدیل شده و احساساتش از گوشه و کنار وجودش به زوشیدگی رسیده است. به طور کلی، این شعر نشان‌دهنده غم عمیق و یادآوری لحظات شیرین گذشته است.

شمارهٔ  ۱۱ - قطعه

شمارهٔ  ۱۲ - رباعی

هوش مصنوعی: هنگامی که مشک سیاه من در جامه‌ی سمن یعنی زرد روشن درآمد، خون دل من به شدت در حال جوشیدن است.

تا مشک سیاه من سمن پوشیدست

خون جگرم بدیده بر جوشیدست

هوش مصنوعی: شیر مادر که در کودکی از سینه‌اش نوشیده‌ام، اکنون باعث شده که من در تمام وجودم احساس قدرت و استحکام کنم.

شیری که بکودکی لبم نوشیدست

اکنون ز بناگوشم بر زوشیدست

شمارهٔ ۱۲ - رباعی

اطلاعات

برگردان به زبان ساده