اسیری لاهیجی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ما را بجهان نیست بجز یک هوسی</p></div>
<div class="m2"><p>کایی و به پیش ما نشینی نفسی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>لعل لب خود بپرسشی بگشائی</p></div>
<div class="m2"><p>گوئی که بگو تو از کجائی چه کسی؟</p></div></div>

شمارهٔ ۷۰

ما را بجهان نیست بجز یک هوسی
کایی و به پیش ما نشینی نفسی
لعل لب خود بپرسشی بگشایی
گویی که بگو تو از کجایی چه کسی

هوش مصنوعی: این شعر به بیان یک حس عمیق می‌پردازد که در آن شاعر می‌گوید ما در این دنیا تنها به خاطر یک آرزو زندگی می‌کنیم. او به شخصی اشاره می‌کند که نزدیکش نشسته و از او درخواست می‌کند که درباره خود و هویتش صحبت کند، و با اشاره به زیبایی لبانش، از او می‌خواهد که رازش را فاش کند. در واقع، شاعر به دنبال درک بهتر از وجود و داستان آن شخص است.

شمارهٔ ۶۸

شمارهٔ ۶۹

هوش مصنوعی: ما در این دنیا هیچ هدفی جز یک آرزو نداریم، و این که تو کنار ما باشی و لحظه‌ای را با ما بگذرانیم.

ما را بجهان نیست بجز یک هوسی

کایی و به پیش ما نشینی نفسی

هوش مصنوعی: از لبت بپرس که وقتی باز می‌شود، چه می‌گوید و تو از کجا آمده‌ای و چه کسی هستی؟

لعل لب خود بپرسشی بگشائی

گوئی که بگو تو از کجائی چه کسی؟

شمارهٔ ۶۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده