اسیری لاهیجی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جامی که می دو کون را جاست منم</p></div>
<div class="m2"><p>وان قطره که صد هزار دریاست منم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>حرفی که بکنه سراو گر برسی</p></div>
<div class="m2"><p>در وی همه کتاب پیداست منم</p></div></div>

شمارهٔ ۴۱

جامی که می دو کون را جاست منم
وان قطره که صد هزار دریاست منم
حرفی که بکنه سراو گر برسی
در وی همه کتاب پیداست منم

هوش مصنوعی: این ابیات به زبانی شاعرانه بیانگر عظمت و تمامیّت وجود شاعر است. او خود را به عنوان نماد و جوهر حقیقت معرفی می‌کند که همگی در او جمع شده‌اند. او به کنایه می‌گوید که منبع دانش و حکمت است و هر آنچه که در کتاب‌ها وجود دارد، به نوعی در او نیز یافت می‌شود. به عبارتی، شاعر خود را به عنوان وجودی بی‌نظیر و غنی معرفی می‌کند که همه چیز در او متبلور است.

شمارهٔ ۳۹

شمارهٔ ۴۰

هوش مصنوعی: من همان جامی هستم که دو جهان را در خود جا داده است و آن قطره‌ای که معادل صد هزار دریا می‌شود، نیز من هستم.

جامی که می دو کون را جاست منم

وان قطره که صد هزار دریاست منم

هوش مصنوعی: هر سخنی که بگوید، اگر به آن برسید، در آن همه مطالب و معانی موجود است. من نیز همان هستم.

حرفی که بکنه سراو گر برسی

در وی همه کتاب پیداست منم

شمارهٔ ۴۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده