اسیری لاهیجی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عشق تو مرا ز عالم آزادی داد</p></div>
<div class="m2"><p>تاباد، غم عشق تو برجانم باد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دایم دل و جان بیاد تو مشغولند</p></div>
<div class="m2"><p>هرگز بود آیا که کنی از ما یاد</p></div></div>

دیوان اشعار و رسائل شمس الدین محمد اسیری لاهیجی به کوشش برات زنجانی - شمس الدین محمد اسیری لاهیجی - تصویر ۳۶۴

شمارهٔ ۲۸

عشق تو مرا ز عالم آزادی داد
تاباد غم عشق تو برجانم باد
دایم دل و جان بیاد تو مشغولند
هرگز بود آیا که کنی از ما یاد

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر از عشق سخن می‌گوید و بیان می‌کند که این عشق او را از دنیا و آزادی دور کرده است. او از غم عشقش رنج می‌برد و رد پای عشق در دل و جانش همواره حضور دارد. همچنین پرسش می‌کند که آیا هیچ‌گاه محبوبش او را به یاد خواهد آورد.

شمارهٔ ۲۶

شمارهٔ ۲۷

هوش مصنوعی: عشق تو به من آزادی و شوقی بخشیده است، اما درد و غم این عشق بر جانم سنگینی می‌کند.

عشق تو مرا ز عالم آزادی داد

تاباد، غم عشق تو برجانم باد

هوش مصنوعی: دل و جان من همیشه در فکر تو هستند، آیا امکان دارد که تو هم لحظه‌ای به یاد ما بیفتی؟

دایم دل و جان بیاد تو مشغولند

هرگز بود آیا که کنی از ما یاد

شمارهٔ ۲۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده