اسیری لاهیجی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>داری سر جور و بیوفائی با ما</p></div>
<div class="m2"><p>پیوسته ازآن کنی جدائی باما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>یارب بود این که از سر مهر و وفا</p></div>
<div class="m2"><p>رخسار چو خورشید نمائی با ما</p></div></div>

شمارهٔ ۳

داری سر جور و بیوفایی با ما
پیوسته ازآن کنی جدایی باما
یارب بود این که از سر مهر و وفا
رخسار چو خورشید نمایی با ما

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از معشوق خود شکایت می‌کند که به او بی‌وفایی می‌کند و دائما در حال جدایی از اوست. او امیدوار است که معشوق با محبت و عشق به او نگاه کند و چهره‌اش را مانند خورشید روشن و زیبا نشان بدهد.

شمارهٔ ۱

شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: تو همیشه با ما در تلخی و بی‌وفایی به سر می‌بری و از ما جدا نمی‌شوی.

داری سر جور و بیوفائی با ما

پیوسته ازآن کنی جدائی باما

هوش مصنوعی: خداوندا، آیا این ممکن است که به خاطر محبت و وفا، چهره‌ای درخشان و زیبا مانند خورشید را به ما نشان بدهی؟

یارب بود این که از سر مهر و وفا

رخسار چو خورشید نمائی با ما

شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده