اسیری لاهیجی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از ما نبود نشان و نامی پیدا</p></div>
<div class="m2"><p>زان رو که شدم غریق دریای فنا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از هستی خود چو محو گشتم دیدم</p></div>
<div class="m2"><p>از دست حبیب خلعت عز بقا</p></div></div>

شمارهٔ ۲

از ما نبود نشان و نامی پیدا
زان رو که شدم غریق دریای فنا
از هستی خود چو محو گشتم دیدم
از دست حبیب خلعت عز بقا

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر بیان می‌کند که از زمانتی که از وجود خود غایب شده و در دنیای فنا غرق شده است، نشان و نامی از خود ندارد. با محو شدن از هستی، احساس می‌کند که از سوی محبوبش، لباس جاودانگی و بقا را دریافت کرده است.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: من از ما هیچ نشانی و نامی پیدا نکردم، زیرا در دریای نابودی غرق شدم.

از ما نبود نشان و نامی پیدا

زان رو که شدم غریق دریای فنا

هوش مصنوعی: وقتی از وجود خود محو شدم و خود را فراموش کردم، متوجه شدم که از سوی محبوب، لباس جاودانی و شکوهمند را دریافت کرده‌ام.

از هستی خود چو محو گشتم دیدم

از دست حبیب خلعت عز بقا

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده