اسیری لاهیجی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از آتش شوق تو دلم بریانست</p></div>
<div class="m2"><p>وز داغ فراق جان ما سوزانست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا حسن رخ تو دیدم از هر دو جهان</p></div>
<div class="m2"><p>کفر سرزلف تو مرا ایمانست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۳

از آتش شوق تو دلم بریانست
وز داغ فراق جان ما سوزانست
تا حسن رخ تو دیدم از هر دو جهان
کفر سرزلف تو مرا ایمانست

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر عشق عمیق و درد فراق هستند. شاعر از شدت اشتیاق و سوزش ناشی از دوری معشوق خود سخن می‌گوید و زیبایی چهره معشوق را آن‌قدر شگفت‌انگیز می‌داند که همه چیز را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. در واقع، عشق به این معشوق برای او تبدیل به ایمان شده است.

شمارهٔ ۱۱

شمارهٔ ۱۲

هوش مصنوعی: دل من به خاطر عشق تو در حال سوختن است و از درد جدایی، جانم به شدت می‌سوزد.

از آتش شوق تو دلم بریانست

وز داغ فراق جان ما سوزانست

هوش مصنوعی: وقتی زیبایی چهره‌ات را دیدم، از هر دو جهان بی‌اعتنا شدم و فقط جذابیت موهای تو برای من ایمان و اعتقادی ایجاد کرد.

تا حسن رخ تو دیدم از هر دو جهان

کفر سرزلف تو مرا ایمانست

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده