هوش مصنوعی: کجا رفت آن راهنمایی که ما را به مسیر درست هدایت می‌کرد و کجا رفت آن خوشی که عارفان از آن بهره‌مند بودند؟

هوش مصنوعی: کجا رفت آن موضوعی که حقیقت‌جویان به دنبالش بودند و آن همدمی که عاشقان را شاد می‌کرد؟

هوش مصنوعی: آن پیشوای حق و راهنمای مردم، و آن پناهگاه جویندگان حقیقت، کجا رفت؟

هوش مصنوعی: آن مرکز که همه چیز دور آن می‌چرخد و ستاره‌ها به آن جا می‌روند، کجا رفت؟

هوش مصنوعی: آن مددکار بزرگ جهانی و آن مرکز وجود که یکتای روزگار بود، کجا رفت؟

هوش مصنوعی: والی ولایت یقین، که مانند یک پادشاه در دنیای حقیقت‌ها و واقعیت‌ها به شمار می‌رود، کجا رفته است؟

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم نشانی از آن پرنده‌ی عجیب و رویایی پیدا کنم، پرنده‌ای که هیچ نشانه و ردپایی ندارد.

هوش مصنوعی: او روح و جان جهان است و بدن مادی تنها نمادی از وجود اوست. حالا بگو که این روح و جان کجا رفته است؟

هوش مصنوعی: او مرکز زندگی و هستی در تمام دوران‌ها بود، حالا کجا رفته است؟

هوش مصنوعی: آشکار بود که آن عارف دانای عالم غیب کجا رفته است و چه بر سر دو جهان آمده.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که اسیری که در دام غبار ما قرار گرفته، مانند جان که از تن جدا می‌شود، به کجا رفته است. به عبارتی، او از حالتی که در آن گرفتار شده، پرسش می‌کند و به نوعی حسرت یا غم جدایی را بیان می‌کند.