هوش مصنوعی: ای پیر مغان، تا کی می‌خواهی در میکده را ببندی و دل یک دسته عاشق مست را به خاطر ناامیدی و خستگی، برنجانی؟

هوش مصنوعی: دست تو منبع رزق و روزی است و در این دنیا چه بسا که روزی افراد به تو وابسته باشد.

هوش مصنوعی: عصاره وجود تو و ما مانند کاه است که به خاطر محبت و لطفت جذبه‌ای بین ماست، اما ما نمی‌توانیم به تو نزدیک شویم.

هوش مصنوعی: عشق، تو خود عاملی هستی که از نبود به هستی می‌کشی. مرغی که نه بال دارد و نه پر، چگونه می‌تواند از دام فرار کند؟

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو تصمیم نگیری و اقدام نکنی، همه راه‌ها بسته خواهد بود. این موضوع ناشی از اراده و اختیار خود توست و نباید انتظار داشته باشی که از دیگران کمکی بیابی.

هوش مصنوعی: عشق همچون یک حرفه و هنر است، مانند آرایشگری که جمال معشوق را می‌آراید. در میان کارهای عاشقان، کدام یک توانایی رهایی از جان و دل را دارد؟

هوش مصنوعی: تا ببینیم نتیجه اعمال من و تو چه خواهد شد؛ در آینده زاهد من و عذاب‌های تو برای توبه‌ شکنی‌ها و شکستن شراب به نمایش خواهد آمد.

هوش مصنوعی: تو که مهربانی و لطف داری، نیازی نیست که از درخواست نیازمندان چشم‌پوشی کنی. در اینجا، کار درویش (نیازمند) چیست که برای نشستن و درخواست کمک بیاید؟

هوش مصنوعی: شخصی سال‌ها در کنار در تو زندگی کرده و در خاک نشسته است. او از تو انتظار نیکی و روزی دارد و می‌خواهد از لطف کس دیگری بی‌بهره نماند.