هوش مصنوعی: ای ساقی، من که در حال بدی هستم، مرا دوباره سرحال کن. من تشنه‌ام، می‌خواهم از صفا و تازگی بهره‌مند شوم و مرا از جرعهٔ نوشیدنی‌ات سیراب کن.

هوش مصنوعی: اگرچه مرا با بنیاد نادرستی ساختند، اگر تو بخواهی می‌توانی من را ویران کنی و دوباره بسازی.

هوش مصنوعی: در وجود من هیچ چیزی از لذت و شادی نیست، از خاک من چیزی بکش و در میخانه‌ای که ساخته‌ام، زندگی ببخش.

هوش مصنوعی: من تمام شب را با صدای پرنده‌ای در باغ سر می‌کنم و از تو می‌خواهم که به صدای من گوش کنی و پاسخ بدهی.

هوش مصنوعی: ای نوازنده، از ساز حقیقت نغمه سر کن و این پرده را باز کن. ای ساقی، مرا از رنگ و بوی تعلق دنیا رها کن.

هوش مصنوعی: عزیزم، ای گل درشت و زیبا با قامت بلند، در باغی که از زیبایی سرو و گل و شمشاد بی‌نیاز است، مرا در آغوش بگیر و آرام کن.

هوش مصنوعی: به من اجازه بده که با تمام توان در کنار تو باشم و این راهی که پیش رو دارم، مرا به طوس و بغداد بکشاند.

هوش مصنوعی: منتظر یک نگاه هستم که مانند تیر بیفتد و بی‌آنکه به کمک کسی نیاز داشته باشد، مرا به دام بیاندازد و یادی از من بکند.

هوش مصنوعی: در دل غم عشق تو، کوه بیستون را که به سختی ساخته‌ام، به ابتکار خودم می‌کَنم. از من خواهش می‌کنم که آن تیشه خونین را به من بدهی تا بتوانم مانند فرهاد، دلم را تسکین ببخشم.

هوش مصنوعی: مسافران همگی به کعبه می‌روند، اما من در اینجا در حال سرگردانی در دیر هستم. ای پیر خرابات، مرا هدایت کن.

هوش مصنوعی: من از شدت غم و اندوهی که ناشی از مشکلات دیگران است، پر شده‌ام. بیا و بدون اینکه از حال من باخبری، به درونم قدم بگذار و مرا شاد کن.