هوش مصنوعی: من یک بلبل تنها و بی‌کس هستم و این مکان‌هایی که در آن زندگی می‌کنم، برای من غریب و ناآشناست. حتی باغ گل نیز برایم陌 العنان و ناآشنا به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر تو را از باغ و گلستان دور کردند، جای تعجب نیست. ای بلبل غریب، چون باغبان هم غریب و دورافتاده است.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه نسیم صبح بوزد، در باغ گل شکوفا شده است، و صدای ناله‌های غریب بلبلان به گوشش رسیده است.

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توان به اقداماتی که دشمن انجام می‌دهد، شکایت کرد؛ چرا که این رفتار از طرف دوستان بسیار دردناک‌تر و ناعادلانه‌تر است.

هوش مصنوعی: دل از ابروی کمانی به تیر نگاه تو گرفتار شده، مانند صیدی تنها و بی‌کس که هدف تیرهای غریب و کمان ناشناس است.

هوش مصنوعی: گُل، گوشش را از آواز بلبل گرفت و از من بشنو که داستان غم‌انگیزی را که دارد.

هوش مصنوعی: چون کودک در درگاه می‌نالد و اشک می‌ریزد، بپرس که چقدر غم در دل دارد و چقدر غریب است.

هوش مصنوعی: تنها دل نیست که به زلف تو بربسته شده است، بلکه هر کجای او، جهانی از غریبی را به اسارت گرفته است.

هوش مصنوعی: سالیان طولانی است که به خاطر درد و ناراحتی، به میخانه پناه آورده‌ام، اما هنوز در انتخاب مسیر و تصمیم‌گیری درباره‌ی زندگی‌ام گیج و سردرگم هستم.

هوش مصنوعی: ای عشق، چه شده است که هیچ‌گاه به یاد تو از خانه و دیار خود دور نمی‌شوم و اینجا نمی‌آیم؟