هوش مصنوعی: ای شاه! تو خود به تنهایی و در پریشانی به سر می‌بری، رحم و شفقتی که بر کسانی که در تنهایی و غریبگی هستند، تو را مهربان می‌سازد.

هوش مصنوعی: درد عشق محبوب من به جانم افتاده و مرا می‌کشد. آیا این درد را طبیب درمان می‌کند؟

هوش مصنوعی: همه دوستان سفر کرده‌اند و من تنها مانده‌ام. خوشحالم از اینکه روزی خواهد آمد که بگویم رقیب نیز به سفر رفته است.

هوش مصنوعی: زمانی که تو، ای روح زندگی، پا بر اسب روح من گذاشتی، صفات من به دنبال همراهی دیگر رفت.

هوش مصنوعی: من آن پرنده‌ای هستم که در غربت زندگی می‌کنم. اگر پرنده‌ای دیگر از لانه‌اش دور شود، همان‌طور که من غریب هستم، او نیز غریب می‌شود.

هوش مصنوعی: در اینجا به نوعی به دام‌های فریبنده‌ای اشاره می‌شود که انسان را به انحراف می‌کشند. سبحه و زنار که نمادهایی از روحانیت و دینداری هستند، می‌توانند در واقعیت چیزی جز فریبی نباشند. شاعر می‌گوید که باید دقت کرد و از این دام‌ها دوری جست، در حالی که خود را در این فریب غرق نکنیم. بنابراین، بهتر است خود را از این تزویر محافظت کنیم و فریب نخوریم.

هوش مصنوعی: عاشق واقعی هرگز نمی‌تواند صبر و شکیبایی داشته باشد، زیرا عشق او به دوست نباید به دل او آرامش دهد.

هوش مصنوعی: تعجب نکن که از دیگران اشتباهاتی سر بزند، زیرا اگر از دوست چنین خطایی پیش آید، این جای تعجب است.

هوش مصنوعی: نه مسلمان وفای دل را نشان داد و نه غیرمسلمان (گبر) به من کمک کرد، من در حال شکستن رشته‌های دعا و عبادت هستم و عود و صلیب را هم نادیده می‌گیرم.

هوش مصنوعی: از علی درخواست کمک کن تا از اشتباهات دیگران انتقام بگیرد، زیرا او نماینده قدرت خداوند و حامی حقیقی است.