هوش مصنوعی: در جایی که پادشاهی را طرد می‌کنند، چگونه ممکن است جایی برای گدایی که در حال گذر است وجود داشته باشد؟

هوش مصنوعی: از خاک میکده، جوش و خروش شراب را می‌بینم، که در پای هر خمره، جامی از جهانی نمایان است.

هوش مصنوعی: چشم‌های فریبنده و مرموز آسمان بر روی زمین، بی‌اعتنا به قوانین طبیعی، مشکلی بزرگ به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: تنها کسی می‌تواند زیبایی و آرامش خاصی که در صفه دیر مغان وجود دارد را درک کند که شیخی را ببیند که در حال طواف و عبادت است و روحی تازه به خود گرفته باشد.

هوش مصنوعی: اگر وصلی از جانب یار باشد، درد جدایی را درمان می‌کند وگرنه چگونه می‌توان با جست‌وجو، دردی را که هیچ درمانی ندارد بهبود بخشید؟

هوش مصنوعی: از حسرت نیستان، تا بزم آنان می‌رسد و اگر صدای آتشین و شگفت‌انگیزی بشنوی، می‌دانی که ناشی از آن اشتیاق است.

هوش مصنوعی: تو غنچه را باز کردی و لباس گل را به زیبایی به قامت سرو ناز پوشاندی، مثل اینکه قبا را به دقت آراسته‌ای.

هوش مصنوعی: اگر از زهد و پارسایی دست بکشی و به زیبایی و جذابیت روی بیاوری، مانند این است که موهای زیبا و فریبنده‌ای را در دست می‌گیری.

هوش مصنوعی: هرگز غباری که به خاطر تو بر سرم نشسته است، از زندگی‌ام خارج نمی‌شود، حتی اگر سنگی بزرگ به سرم بزنند.

هوش مصنوعی: زندگی ما زمانی دچار آشفتگی و پریشانی می‌شود که موجودی کوچک و بی‌اهمیت، مثل پشه، بتواند در آسمان، پرنده‌ای بزرگ و باشکوه مانند همای را شکار کند.

هوش مصنوعی: آدم به میکده مستقر شد و دیگر بهشت را تنها از کوی مغان ندیده است. به نظر می‌رسد که او در لذت‌های دنیوی غرق شده و از تجربه‌های معنوی دور شده است.

هوش مصنوعی: او از شادی به خاک نجف پناه می‌برد و با چشم خود به شاید زیبایی خاک پای زائران می‌نگرد.