هوش مصنوعی: هرچند که با چشمان زیبای تو نمی‌توانم به خوبی دیدار کنم، اما من از دوری تو راضی نمی‌شوم و نمی‌توانم به دیدن فقط اشتیاق به وصال بسنده کنم.

هوش مصنوعی: هرچند که از نظر دوری، اما توانایی تو مانند خورشید است که در هر گوشه‌ای می‌توان نور و روشنی‌ات را مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: تو آن کسی هستی که در حالی بی‌نظم و ترتیب به سر می‌بری که به خاطر او مکان و جایگاهی برایت نیست؛ شاید تو هم مانند من، در پی دیدن کسی بی‌سر و سامان هستی.

هوش مصنوعی: من به نسیم صبحگاهی حسادت می‌کنم، هرچند که شدت محبت و رازدار بودن او اجازه نمی‌دهد کسی غیر از من به در و بام تو نزدیک شود و تو را ببیند.

هوش مصنوعی: برای زیبایی و جذابیت چهره‌ات، باید قد بلندی داشته باشی، وگرنه چه نیازی است به تماشای گل و سرو خرامان.

هوش مصنوعی: با خم مویش و لب شیرینش، ای خضر، من از تاریکی‌ها رهایی یافته‌ام و به چشمه زندگی دست یافته‌ام.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی بر این موضوع اشاره دارد که زیبایی‌های ظاهری و ویژگی‌های جذاب ظاهری نمی‌توانند نشان‌دهنده حقیقت یا عمق یک شخص باشند. غبغب و زلف‌های زیبا نماد ویژگی‌های ظاهری هستند که در یک میدان بازی (چوگان) نمی‌توان آنها را درک کرد و ارزش آنها در چنین شرایطی کمتر مشخص می‌شود. در واقع، این بیان می‌خواهد به ما یادآوری کند که در زندگی واقعی، آنچه مهم است، عمق شخصیت و طرز تفکر فرد می‌باشد، نه فقط زیبایی‌های ظاهری.

هوش مصنوعی: وقتی باغبان نامه‌ای از معشوق را دریافت کند و چهره او را ببیند، دوست دارد تا در گلزار، لاله و ریحان را مشاهده کند.

هوش مصنوعی: ای دل، در دل این همه عذاب جسمی گرفتار شده‌ای، و این درد از جدایی مهربان تو باعث شده که مردن برایت آسان‌تر به نظر برسد، چون دیدن معشوقه‌ات را می‌خواهی.

هوش مصنوعی: به او گفتم که دیشب در خواب زلف زیبایت را دیدم، او در پاسخ گفت که دیگر از این خواب‌های آشفته و بی‌نظم صحبت نکن.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر از کسی می‌خواهد که بهتر از این توجیح کند و به نوعی می‌خواهد ایرادهای خود را برطرف کند. او امیدوار است که این کار برایش راحت‌تر باشد.

هوش مصنوعی: گفت که بله، می‌رسد زمانی که من بتوانم خودم را در دربار پادشاه خراسان ببینم.