هوش مصنوعی: عشق و محبت تو به حدی با جان و قلب من آمیخته شده که نمی‌دانم آیا تو در وجود منی یا من به تو تبدیل شده‌ام.

هوش مصنوعی: دل‌تنگی و غم تو در عمق وجودم پنهان شده است، به گونه‌ای که مانند شمعی که شعله‌اش از سوز دل برمی‌خیزد، از شکاف‌های دلم بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر از خاک کوی تو بوی خوشی بیابم، دیگر موقع صبح از آب زنده‌کننده و دم روح مقدس هم سخن نخواهم گفت.

هوش مصنوعی: وقتی که در مورد آن لب شیرین صحبت می‌کنم، مانند این است که نمک و شکر به طور همزمان از دهانم بریزد، یعنی صحبت کردن درباره‌ی او باعث می‌شود که هم تلخی و هم شیرینی را حس کنم.

هوش مصنوعی: در یاد تو همچون خضر، زنده و جاویدان هستم، اما در لباس غفلت از تو، مانند مرده‌ای در تابوت می‌باشم.

هوش مصنوعی: عطر و شباهت موی تو آن‌قدر در من تاثیر گذاشته که احساس می‌کنم جانم در آتش عشق سوخته است. به گونه‌ای که به بدنم مانند مشکی خوشبو و جذاب تبدیل شده‌ام، همانند آهوهایی که در ختان زندگی می‌کنند.

هوش مصنوعی: من که عشق تو در وجودم مانند کهربا شعله‌ور است، برای نشان دادن این عشق، می‌توانم کوه‌ها را از جا کنده و آن‌ها را جابجا کنم.

هوش مصنوعی: اگر به بهشت هم نرسم، غم نیست؛ چون به دست زاهد، همچون سیبی شیرین، بهشت را در دنیا تجربه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: تعجب نکن که وقتی علف‌های خشک سوخت، من با وجود غم و اندوهم، هنوز در دنیای زیبای تو مانند پرنده‌ای شاداب و پر انرژی سخن می‌گویم.

هوش مصنوعی: دل من به یاد زلف تو مثل شام غریبان عادت کرده است، به طوری که دیگر یاد وطنم را هم از یاد برده‌ام.

هوش مصنوعی: اگرچه من انسان آزاد و خوشگذران و در حال نوشیدن هستم، اما از این موضوع خوشحالم که در کنار درگاه بوالحسن قرار دارم.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به عبودیت و بندگی در مقابل یک شاه اشاره می‌کند و از منظور خود از زندگی در طوس و در کنار دیگر بندگان می‌گوید. او خود را در این مقام پایین‌تر از شاه می‌بیند و احساس افتخار و مرتبط بودن با او را بیان می‌کند.

هوش مصنوعی: ای خصلت‌برانگیز و بافضیلت، من نمی‌توانم با وجود تو و توانایی‌های بی‌نظیرت، بر خویش بیفزایم و در آب‌های بی‌فایده غوطه‌ور شوم.