هوش مصنوعی: به خاطر شوق و محبت به تو، پاهایم را از سر ذوق برمی‌دارم و در راهت قدم می‌زنم. ای کعبه، آیا من از این سفر، چیزی انتظار دارم؟

هوش مصنوعی: من که چشمانم سرشار از زیبایی و ارزش است، اصلاً نیازی به کمک غواصان و دریا ندارم.

هوش مصنوعی: اگرچه من یک ذره‌ام و نسبت به آفتاب به رقص درنمی‌آیم، اما مثل خفاشی هستم که حسرتی از شکست و ناتوانی دارد.

هوش مصنوعی: ای نسیم صبح، اگر از آن سوی کوه می‌گذری، خاکی که پای تو بر آن می‌افتد را به چشم مینا مالیده و آن را زینت می‌بخشم.

هوش مصنوعی: من دیوانه نیستم که نتوانم یار خود را از دیگران تشخیص دهم، اما همچنان با حالتی مجنون‌وار در کوی لیلا می‌گردم.

هوش مصنوعی: چشمم از شدت عشق به تو به اندازه‌ی سوزن تنگ شده است و از این حس و حال به زودی به صحرا می‌روم.

هوش مصنوعی: آنچه عاشقان معروف مانند وامق، فرهاد و مجنون تجربه کرده‌اند، من به تنهایی در غم تو تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: او گفت: لب‌های تو چنان شیرین و افسون‌گرند که جانم را با تبسمی که مانند عیسی(مسیح) است، سیراب می‌کنی. و همچنین گفت: من با خون مردم، امضای خود را بر روی کاغذ می‌زنم.

هوش مصنوعی: از شور و نواهای موسیقی، به وضوح نشان می‌دهد که صدای چنگ در حال ناله و فریاد است. این به این معناست که نمی‌خواهم بگویم این ناله و درد از عشق توست و بی‌دلیل است.

هوش مصنوعی: هر کسی امروز زحمت بکشد و در آینده ثمره‌اش را بچیند، من اما هیچ تلاشی نکرده‌ام و از فکر آینده و نداشتن حاصل، شرمنده‌ام.

هوش مصنوعی: بنابراین، من در حالی که دچار سردرگمی هستم، خضوع و فروتنی خود را نسبت به شخصیت بزرگ و ارجمند علی نشان می‌دهم و در زیر سایه حمایت او آرامش می‌یابم.