هوش مصنوعی: ای جوان، بدان که من تو را بیشتر از خودم دوست دارم و هیچ‌وقت فکر نکن که ممکن است با تیغ، سرت را از بدنت جدا کنم.

هوش مصنوعی: من از تو دور شوم، هرگز چنین چیزی را نمی‌پذیرم؛ حتی اگر سختی و رنجی هم به من برسد، من همچنان به عشق خود که شیرینی دارد، ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: خواهش می‌کنم مرا از نگاه کردن به زیبایی‌ها منع نکن، زیرا من زندگی و احساسم را برای دیدن و دل‌باختن به آن زیبایی‌ها وقف کرده‌ام.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه در بیابان حجاز صدها خطر وجود دارد، به خاطر اشتیاقی که برای رفتن به کعبه دارم، از این خطرات هیچ هراسی ندارم.

هوش مصنوعی: چرا از حال من سوال می‌کنی، وقتی خودت می‌دانی در غیبت او چه رنج‌ها و دردها کشیده‌ام؟ من آن‌قدر در عشق او غرق شده‌ام که دیگر هیچ خبری از خودم ندارم.

هوش مصنوعی: تو هر شب در خواب و آرامی و در راحتی به سر می‌بری، در حالی که من همچون شمعی در حال سوختن و آتش گرفتن هستم و تا سحرگاه از چیزی جز عشق تو نمی‌توانم بی‌خبر باشم.

هوش مصنوعی: وقتی که با موی تو در دلم به فکر ساختن کمر خودم هستم، شب‌ها با خیال تو همیشه دستی در کمر دارم.

هوش مصنوعی: تو مانند خورشید درخشان و تابان هستی که در هر جایی می‌تابی و من در این دنیا جز تو هیچ نوری ندارم.

هوش مصنوعی: به خودم اجازه نمی‌دهم که دستم را به دل بزنم، زیرا از این می‌ترسم که آستین تو بسوزد. من در درون خود، آتش و احساسات زیادی دارم که مانند شرری در جگر می‌سوزند.

هوش مصنوعی: هرگز دوری نکن ای جان، با این حال بر خود رحم کن؛ زیرا من در دل شب، با ناله‌هایم تیرهای زیادی به سوی تو پرتاب کردم.

هوش مصنوعی: در دل من غمی بسته شده است که اگر ناگهان از آن خارج شود، تمام هستی و جهان را تحت تأثیر خود قرار خواهد داد و همه چیز را از جای خود برخواهد داشت.

هوش مصنوعی: بهتر است که به جای جنگ و دعوا، به صلح و آرامش بپردازیم، زیرا من برای درخواست عدالت و رسیدگی به مشکلاتم به سمت پادشاهی عادل رو آورده‌ام.

هوش مصنوعی: علی ابن ابی‌طالب، حاکم شرق و غرب، کسی است که من به خاطر او در برابر سختی‌ها و چالش‌ها از خودم دفاع می‌کنم.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم در حالی بیدار بمانم که به خاطر فکر کردن به موهای او اذیت شوم، زیرا شبانه‌روز با غم و حسرت از اشک‌های چشمانم رنج می‌برم.