هوش مصنوعی: در صبح وصال، از درد جدایی ناله‌ای سر می‌زنم که علامتی از زیبایی معشوقم است.

هوش مصنوعی: اگر خورشید در خانه من باشد، ستاره‌ها چه غم و اندوهی خواهند داشت؟

هوش مصنوعی: آرزو و عشق به زیبایی آن دختر به قدری در وجودم نفوذ کرده است که هم خواب و هم خیال مرا تسخیر کرده است.

هوش مصنوعی: هر روزی که از تو دورم، برایم مانند یک سال می‌گذرد. جدایی تو برایم بسیار سخت و دردآور است.

هوش مصنوعی: من عذابی را از بوسه‌ای که بر لبان تو زدم، احساس کردم؛ گویی خون خود را می‌نوشم، به خاطر عذر و بهانه‌ای که از دستانم رفته است.

هوش مصنوعی: حالم در حال حاضر خوب است، پس چرا درباره آینده و گذشته سؤال می‌کنی؟

هوش مصنوعی: از آینه غم و غصه را پاک می‌کنم تا با رنگ شادی، از ناخوشی‌ها رها شوم.

هوش مصنوعی: اگرچه باید از دوری او ناله کنم، اما خوشحالم که شاهد وصل او هستم.

هوش مصنوعی: من از شیرینی نوشیدنی‌ات سیراب شدم، ای خضر، اکنون چه چیز دیگری به من می‌دهی که زلال باشد؟

هوش مصنوعی: برخی گمان می‌کردند که ممکن است برای درد دل راه حلی وجود داشته باشد، ولی من هیچ امیدی به درمان خود ندارم.

هوش مصنوعی: یقیناً که اگر به یاد آن موهای مشکی‌ات در شب جدایی بیفتم، خیلی برایت ناله و شکایت می‌کنم.

هوش مصنوعی: به خودت بیا و از شور و شوق درونت بهره ببر، تا بتوانی به دیگران افتخار کنی.