هوش مصنوعی: از آن سر زیبا که به زلف و موهایش می‌بالد، می‌خواهم بگویم که دیگران من را شاعر عطار بشناسند.

هوش مصنوعی: درویش نمی‌تواند به مدح و ستایش مولا بپردازد، چرا که او تنها خود را خادم می‌داند و از مقام علی به بزرگی یاد می‌کند.

هوش مصنوعی: ای پهلوانان، من یک روز به پایان زندگی‌ام می‌رسم و از زمین برخواهم داشت.

هوش مصنوعی: غیر از عشق پرشور، هیچ چیز دیگری را از ابتدا ندیدم. فقط می‌سوزم و هیچ فرصتی برای بیان احساساتم نیافتم.

هوش مصنوعی: راز و رازی که من تمام عمر از چشم‌هایم پنهان نگه‌داشتم، ای چشم! تو گفتی و آن را به زبان آوردی و من هرگز کسی را ندیده‌ام که به این شکل راز را فاش کند.

هوش مصنوعی: یک گروه از پروانه‌ها دور شمع جمع شده‌اند و از نور آن لذت می‌برند، اما من جز تو هیچ کس را ندیدم که به این زیبایی پرواز کند.

هوش مصنوعی: در جستجوی زیبایی و لذت، فقط بلبل اندوهگین را در کنار گل‌ها دیدم، نه هیچ رفیق دیگری که با من به تماشای این زیبایی بنشیند.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، شهیدان با کفن‌های قرمز حضور دارند و من هرگز چنین گروه برجسته‌ای را مانند این قوم ندیدم.

هوش مصنوعی: هر جا که در یا فرصتی برای ورود به ناامیدی وجود داشت، کوشیدم و به دنبال امید بودم، اما به جز درِ میخانه‌ها، در دیگری را ندیدم که مرا به امید برساند.

هوش مصنوعی: در همه گلستان‌ها گشتم و از سردرد خسته شدم، اما جز بلبل عاشق، کسی را ندیدم که آواز بخواند.

هوش مصنوعی: هر کسی که به سفر می‌رود، ممکن است به منزل کسی برسد. اما تو که به خانه من آمدی، دیگر نتوانستم دیدارت کنم.

هوش مصنوعی: من تمام عمرم را صرف وفاداری به خوبان کرده‌ام، ولی در بین همه مردم شیراز، یک نفر اهل وفا پیدا نکردم.

هوش مصنوعی: من در بین صحبت‌هایم نامی از ببر می‌آورم و در عین حال با طوطی‌ای که شیرینی و زیبایی دارد، به یادش می‌افتم.

هوش مصنوعی: اگر گناه زیادی کرده‌ام، اما چون در نجف پناهگاهی امن داشتم، نباید نگران باشم.