هوش مصنوعی: چنان در افکار و خیالات تو غرق شدم که هیچ شناختی از خودم ندارم؛ حتی نمی‌توانم تفاوتی بین سرم و پاهایم قائل شوم و جان را از بدنم تفکیک کنم.

هوش مصنوعی: در هر جایی نام لیلی را می‌شنوم، اما تو را نمی‌شناسم. همه دیوانه‌ها (مجنون‌ها) در حال عشق تو هستند و تو مرا می‌بینی، اما از من نپرسیدی که من چه کسی هستم.

هوش مصنوعی: به من آن ابزاری را بده که فرهاد برای عشق استفاده کرد، تا من بتوانم ریشه‌های عقل را از این زمین پر از احساس و آرزو قطع کنم.

هوش مصنوعی: کجا می‌توان نهنگی را پیدا کرد که مانند یونس در دل دریا غرق شده باشد؟ من هم مانند کرم کوچک در پیله‌ام، در این بدن محصور و محدود هستم.

هوش مصنوعی: از عقیق لب افرادی که به شیطانی معروف‌اند، دل من خونین شد. بویی از رحمت خدا به مشام می‌رسد، مگر اینکه از جهت یمن چیزی را به من بیاورند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که غیر از نور محبوبم را نبینم، ای ساقی، از آن جام اویس قرنی به من بنوشان.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانی دیده‌ات را روشن کنی، ای نور؟ مهر و محنت تو چنان است که در خانه‌ی اندوه من سایه افکنده است.

هوش مصنوعی: می‌خواهم از نوشیدنی لذت ببرم و شاد شوم، به گونه‌ای که با شادی و سرور به دنیا بپردازم و دستم را به علامت خوشحالی بالا ببرم و به زمین بزنم.

هوش مصنوعی: مرغی که پر از شادی و عشق است، در میان زلف‌های بی‌نظم و پریشان معشوقان، خانه و سرزمین من شده است.

هوش مصنوعی: کسی که از شدت هجرت و دوری دلتنگ و خسته شده، در دلش آتش سوزانی دارد که هیچ‌کس از آن خبر ندارد. آنقدر این آتش فرساینده است که ممکن است حتی در نهایت، وجودش را از بین ببرد.