هوش مصنوعی: هنگامی که آفتاب از افق برمی‌خیزد، رنج و کسالت ناشی از خواب را از بین می‌برد و به ما نشاط و سرزندگی می‌بخشد. این نور، مانند ساغری است که نوشیدنی خوشمزه‌ای را به ارمغان می‌آورد و به ما انرژی و شادابی می‌دهد.

هوش مصنوعی: خدایا این می که من می‌نوشم از کجا آمده است که همچون بخت من، نرگس زیبای ساقی از خواب برنمی‌خیزد و سراغ من نمی‌آید؟

هوش مصنوعی: ای نوازنده، با چهره زیبات، برایم خوشچیزی و شادمانی بزن تا من باده‌ای خوشمزه و گلگون بنوشم و به همراه صدای ربابت شاد شوم.

هوش مصنوعی: ای ساقی، در این میخانه شراب آتشینی می‌ریزی که با نور آن من می‌سوزم و این پرده که به عنوان حجاب بین ماست، دیگر حایلی به حساب نمی‌آید.

هوش مصنوعی: من یک رشته زیبا دارم که آن را در بهشت بر گردن حوری‌ها و جوانان خوش‌سیما می‌اندازم.

هوش مصنوعی: من در خیال چهره‌ی زیبا و ماه‌رویت لحظه‌ای هم چشم بر هم نگذاشتم، چون که خوب دیدم که تمام شب به دنبال نقش و نگاری بر روی آب می‌رفتم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که یونس از دل ماهی بیرون آمد، عشق برای من مانند هفت دریا به نظر می‌رسد، در حالی که فقط تصویر فریبنده‌ای از آب را می‌بینم.

هوش مصنوعی: هرگز از چنگال تو رهایی نمی‌یابم و تا روز حساب، دست از دامن تو برنمی‌دارم.

هوش مصنوعی: اگر بهشت بدون تو جایی برای زندگی‌ام باشد، بدترین سرنوشت است؛ اما اگر جهنم هم جای من باشد، در کنار تو بهترین وضعیت خواهد بود.

هوش مصنوعی: هر کس که در مورد ولایت تو تردید داشته باشد، اگر او را در آب هم بیندازی، باز هم آتش می‌شود و در تردیدش ثابت قدم خواهد ماند.