آشفتهٔ شیرازی » غزلیات » شمارهٔ  ۷۴۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مرا چه کار بشکر لبان سیم اندام</p></div>
<div class="m2"><p>که گر دعا کنم آید سزای او دشنام</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خبر زسوز محبت شود چو پروانه</p></div>
<div class="m2"><p>کسی که سوخت سراپای او چو شمع تمام</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>ملول گشت ملامتگر ار زرندی ما</p></div>
<div class="m2"><p>تو شاد باش و میندیش از ملال ملام</p></div></div>

شمارهٔ  ۷۴۸

مرا چه کار بشکر لبان سیم اندام
که گر دعا کنم آید سزای او دشنام
خبر زسوز محبت شود چو پروانه
کسی که سوخت سراپای او چو شمع تمام
ملول گشت ملامتگر ار زرندی ما
تو شاد باش و میندیش از ملال ملام

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به عشق و احساسات عمیق خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که زیبایی و شیرینی لبان محبوبش او را تحت تأثیر قرار داده و حتی اگر دعا کند، به جز دشنام چیزی نخواهد رسید. شاعر مانند پروانه‌ای که به شمع می‌سوزد، از سوز عشق خود سخن می‌گوید. او همچنین به ملامتگران اشاره می‌کند و می‌گوید که از قضاوت‌های آنها غمگین نیست و از دوستش می‌خواهد شاد باشد و از مشکلات نگران نباشد.

شمارهٔ  ۷۴۶

شمارهٔ  ۷۴۷

هوش مصنوعی: من چه کار دارم به زیبایی لبان آن معشوق و اندام نقره‌ای‌اش، که اگر دعا کنم، جز دشنام مناسبی برای او نخواهد بود.

مرا چه کار بشکر لبان سیم اندام

که گر دعا کنم آید سزای او دشنام

هوش مصنوعی: وقتی کسی در آتش عشق بسوزد و تمام وجودش را در این احساس غرق کند، مثل پروانه‌ای می‌شود که دور شمع می‌چرخد. در این حالت، خبر این عشق و سوز و گداز دل‌انگیز به دیگران منتقل می‌شود.

خبر زسوز محبت شود چو پروانه

کسی که سوخت سراپای او چو شمع تمام

هوش مصنوعی: اگر کسی از ما انتقاد کند و نگران شود، تو نگران نباش و خوشحال زندگی کن. نیازی به اندیشیدن به انتقادات نیست.

ملول گشت ملامتگر ار زرندی ما

تو شاد باش و میندیش از ملال ملام

شمارهٔ ۷۴۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده