هوش مصنوعی: اگر رقیب مانند زهر باشد و من را با تلخی زندگی‌اش آزار دهد، اگر تو هم زهر بدهی، من آن را می‌نوشم و شکر را نخواهید چشید.

هوش مصنوعی: ای کمان ابروی زیبا، دلت را از من دریغ مدار، زیرا سال‌هاست که من برای زیبایی و چشم‌های تو جان خود را فدای کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من که روز و شب به زیبایی تو مشغولم، نیاز به نور خورشید یا ماه ندارم.

هوش مصنوعی: اشک من دو عالم را شست و پاک کرد، اما تصویر زیبایی تو هرگز از ذهنم نرفت.

هوش مصنوعی: درختی که در آن شادی رشد نکرد، فقط غم را به بار آورد؛ اما چون این غم هم از تو بود، برای من شادی به شمار می‌آید و غم نخواهم خورد.

هوش مصنوعی: از صدای غمگین بلبل هیچ خبری نداشتم و ناگهان به باغی رسیدم که زمان صبحگاه بود.

هوش مصنوعی: من آنقدر غرق در تجربیات و احساسات خود هستم که گاهی اوقات فراموش می‌کنم به خودم توجه کنم و فقط به عشق و حال خود می‌پردازم.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که دل تشنه من با زیبایی‌ها و جذابیت‌های تو سیراب شود؟ چرا که وقتی چشمه سبز و زنده‌ام به نمک و شیرینی تو می‌رسد، هنوز هم بیشتر تشنه‌تر می‌شوم.

هوش مصنوعی: با اینکه به خاطر عشق و سرمستی‌ام بی‌خبر هستم، نگو که تو زاهدی مثل خودم بی‌خبر نیستی.

هوش مصنوعی: گلی از چهره تو را با عطرش به پرندگان گفتم، که زبان گل سوسن را آزادانه از پشت ببرم.

هوش مصنوعی: پرده‌ای که ما را از یکدیگر جدا کرده، وجود و خودخواهی ماست. خوشا به حال کسی که لحظه‌ای بتواند این پرده را کنار بزند و به حقیقت دست یابد.

هوش مصنوعی: دست من از همه جا قطع شده و در این دنیا از همه چیز بی‌نصیبم، مگر اینکه به دامان مرتضی پناه ببرم.