هوش مصنوعی: چه ادعایی می‌توانم بکنم زمانی که می‌دانم تو چه ویژگی‌هایی داری، در حالی که خود را در توصیف وجود خودم سرگردان می‌بینم.

هوش مصنوعی: هر بار که به چهره و زیبایی معشوق نگاه می‌کنم، نشانه‌ها و علامت‌های بزرگی که نشان‌دهنده قدرت و مقام توست را می‌بینم و می‌خوانم.

هوش مصنوعی: لیلی در حال جستجوی یار خود در بیابان است، در حالی که من بی‌هدف و بی‌جهت در خانه سرگردانم.

هوش مصنوعی: لب‌های تو مانند چشمه‌ای شیرین هستند و من در آتش عطش می‌سوزم. اگر تو پاسخ بدهی، می‌توانم آتشی را که در دل دارم، فرو نشانم.

هوش مصنوعی: گفتیم تا تو به درد و سختی نیفتی، من خودم در آن سختی و آتش می‌نشینم تا تو را از این وضعیت نجات دهم.

هوش مصنوعی: گل تازه‌ای که از باغچه شکوفا شده بود، با وزش باد خزان به تاراج رفت و از میان چمن‌ها ناپدید شد.

هوش مصنوعی: هر چه از دستت برآید، انجام می‌دهم و آن را با احترام می‌پذیرم. حتی اگر به من آسیب برسانی، نگاه خود را از تو برمی‌دارم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم جانم را فدای معشوقم کنم، هیچ عشق و وابستگی برای من باقی نمی‌ماند، چرا که اگر از جانم بترسم، دیگر نمی‌توانم عاشق باشم.

هوش مصنوعی: می‌گوید: ای پیر کنعان، من و تو مثل یوسف و برادرش هستیم. مانند آن ترک که نمی‌تواند پسرش را ببیند، من هم نمی‌توانم تو را ببینم.

هوش مصنوعی: کاروان رفت و نشانی از زلیلی نیست. من مانند مجنون، تنها بر جای قدم‌های او می‌مانم.

هوش مصنوعی: تا وقتی که اثر خدمتگزاری علی بر پیشانی‌ام باشد، آزاده بودنم با سر و وضع آشفته‌ام در تضاد است.