هوش مصنوعی: ای کاش در این زنجیر زلف مشکین تو باشم تا بتوانم شور و حال دل عاشق را از آن زنجیر به وجود بیاورم.

هوش مصنوعی: گفتم که کی می‌توانم به لب‌های شیرین و خوشمزه‌ات دست بزنم، گفت وقتی مورچه‌ها به شکر بیفتند.

هوش مصنوعی: ساقی به سراغ من آمد و شعله‌های آتش او باعث شد که در خرقه و لباس پرهیزم من دچار مشکل شوم و خرقه‌ام آسیب ببیند.

هوش مصنوعی: گفتم به موهای بیرون آمده‌اش بگو با چه مشغولیتی هستی، او پاسخ داد که من در حال آراستن خود به زیبایی‌های ماه و خورشید هستم.

هوش مصنوعی: من انسان ضعیفی هستم و تو مثل یک شاهین قدرتمند و پرجلوه‌ای. من چه توان و قدرتی دارم که بتوانم با تو رقابت کنم؟

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توان از تیزی پیکان من احتیاط کرد، چرا که تیر نگاه تیزم به جان نفوذ می‌کند.

هوش مصنوعی: من فرهاد هستم و تو شیرین منی. من مجنون تو و تو لیلای منی. در عشق تو به اندازه خسرو پرویز، که هیچ شکر و لذتی نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: سرو در باغ به حرکت درآمده و گل‌ها در بستان شکفته‌اند، از جا برخیز و گل‌افشانی کن ای باغ تازه‌بالا آمده.

هوش مصنوعی: هر کسی در جستجوی آرزوهای خود تلاش می‌کند و من نیز به نیازی که دارم، به زیبایی و جذابیت موهای تو وابسته‌ام.

هوش مصنوعی: من از عشق علی سرمست هستم، ای ساقی! چه چیزی به من خواهی داد در حالی که نوشیدنی‌ام خالص و زلال است؟ چرا باید درد خود را با چیزی دیگر بیامیزم؟

هوش مصنوعی: در روز قیامت، به دلیل گرمی و حرارت آن، هیچ کس به جایی نمی‌تواند برود و تنها در سایه تو می‌توانم به آرامی بایستم و از این گرما فرار کنم.