هوش مصنوعی: به چه اندازه باید از تقدیر بد خود ناراحت باشم که به اندازه‌ی تعداد سگ‌های شهر، در زندگی‌ام کم‌ارزش و بی‌اهمیت هستم.

هوش مصنوعی: اگرچه ما در دوره جدایی از هم، رنج‌های زیادی را تحمل کردیم، اما در نهایت، من به محفل و جایگاه محمود رسیدم.

هوش مصنوعی: خدا را شکر که در محله می‌نوشندگان ارزش و اعتبار دارم، حتی اگر در خانقاه و کعبه از من پذیرش نکنند.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم از حرم طواف کنم و رویم را به مکان تو بگردانم، زیرا تویی که هدف من از این دو مکان هستی.

هوش مصنوعی: نور تو که بر سجده آدم تابید، دلیل اصلی است. من نیز به خاطر پرتو محبت تو، به مقام پرستش رسیده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم عمر جاودانی مثل خضر را داشته باشم اما بدون تو، وجودم بی‌معناست. اما اگر در تو گم شوم، در هر دو جهان هم زندگی دارم و هم وجود.

هوش مصنوعی: من از دیدن معشوقانم هیچ انتظاری ندارم، چرا که دل من خود به تنهایی، شواهد عشق را نمایان می‌کند.

هوش مصنوعی: من به خاطر تو در آتش عشق سوختم، اما نمی‌خواهم که تأثیر آن بر تو باقی بماند؛ تا جایی که تو نتوانی شعله و دود آن را ببینی.

هوش مصنوعی: ای زاهد، رنگ شراب از جامه‌ام می‌رود، زیرا از ابتدا زندگی‌ام در آغوش نوشیدنی بوده و لباس من آغشته به شراب است.

هوش مصنوعی: در کارگاه عشق تو، من مانند یک بافنده هستم، که از سرزمین و نسل تو بافته شده‌ام.

هوش مصنوعی: پس از این، چهره‌ای آرام را نمی‌سازم و مانند یک دیوانه به زمین نمی‌افتم، بلکه در جبهه اطاعت سود می‌برم.