هوش مصنوعی: به یاد می‌آورم که زمانی در گلستان پر از گل زندگی می‌کردم و دامن و کناره‌هایم مملو از گل و سنبل بود.

هوش مصنوعی: در این متن، شاعر از زیبایی و جذابیت یک گل تازه پررنگ می‌گوید که در هر گوشه‌ای از باغش در حال تماشاست. او خود را مانند بلبل توصیف می‌کند که در این باغ زیبایی را تجربه می‌کند و از آن لذت می‌برد.

هوش مصنوعی: گاهی بر گوش و دلم زینت‌هایی مانند حلقه می‌زد و گاهی در کشش موها و پیچش آنها غرق می‌شدم.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات از گریه مینا، بی‌دلیل می‌خندیدم مثل جامی پر از نوشیدنی. گاهی هم مانند یک خم، ساکت و بی‌صدا بودم و گاهی در درونم غوغای زیادی به پا بود.

هوش مصنوعی: زیر زلف او گاهی چهره و لبش میخانه است و در آن حلقه احساس آرامش، من شبیه گل بودم.

هوش مصنوعی: گاه با نوشیدن شرابی از لبان زیبا، و گاه با زیبایی بتی که همچون گلی از کابل است، مسحور و شگفت‌زده شده‌ام.

هوش مصنوعی: گاه به خاطر جلب توجه و لبخند معشوق، خوابم می‌برد و از وصل او خوشحال بودم و گاهی هم در حالت بی‌توجهی و مستی گذران می‌کردم.

هوش مصنوعی: موهای او را چون دام به دست گرفتم و ابروهایش مانند کمان من را اسیر کرده بود؛ من از کمند و کمان رستم زابل بودم.

هوش مصنوعی: او قصد داشت تا سفر کند و من با شوق و شوق وصال، صبر می‌کردم و قادر به تحمل این مدت بودم.

هوش مصنوعی: در دل آتشی روشن بود، هرچند عشق او همچون آتش‌سوزی ابراهیم (خلیل)، من هم کاملاً به پروردگار اعتماد و توکل داشتم.

هوش مصنوعی: من همیشه در جستجوی محبوبم بودم و گاهی با شتاب و گاهی با تاخیر به دنبال او می‌رفتم.

هوش مصنوعی: گاهی پیش می‌آید که در آتش عشق دچار بی‌قراری می‌شوم، و گاهی هم در حلقه زلف او به شدت لرزان و ناپایدار هستم.

هوش مصنوعی: هرچند که زلف‌های معشوقان سبب گناه من است، اما من به دستان خداوند و در جستجوی رحمت او پناه برده‌ام.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، شفیع من علی است؛ همان‌طور که پیامبر خدا در سختی‌ها، کمک و نجات‌دهنده‌ام خواهد بود و در آن روز، به لطف او و پیروی از او، نجات یافته و به بهشت وارد می‌شوم.