هوش مصنوعی: ابر بر کشت من اگر هم به زحمت بیفتد، مانند بخل و خودداری، تنها تعدادی قطره از دریا می‌بارد که دست ساقی، مسئول پخش آن است.

هوش مصنوعی: ای ابر سخاوتمند، با رحمتت حتی یک قطره باران بر این زمین خشکیده ببار که در اینجا محصولات و درختان زیادی از بین رفته‌اند.

هوش مصنوعی: ابر نمی‌تواند به کودکان چمن شیر بدهد، چون حالا که گل‌ها و گیاهان، مانند لاله و نرگس، در شرایط بد و زخمی هستند.

هوش مصنوعی: چشم ما به نتیجه‌ای که در گذشته کاشته‌ایم نیست؛ ای ساقی، آب بده، وگرنه مقدار کمی که داریم بسیار زیاد است.

هوش مصنوعی: جانی که به زندگی ادامه می‌دهد و دل را قوی می‌سازد، روحی است که مانند نوری برای چشم می‌باشد. این نور، اصلی است که از باغ جاودانگی می‌روید و مایه‌ای اصیل به شمار می‌رود.

هوش مصنوعی: من راهی که سکندر در ظلمت‌ها گم کرده بود را دنبال می‌کنم و به دنبال خضر هستم تا به چشمه‌ای برسم که مرا به مقصد برساند.

هوش مصنوعی: قطره‌ای از خونِ من وقتی قابل مشاهده است که خون تمام دنیا بر سر کوی تو جاری شده باشد.

هوش مصنوعی: من از تو هیچ چیزی نمی‌شناسم، نه آب و نه آتش. تنها از تو رحمت می‌طلبم، گرچه از تو هم خون و هم آب روان دجله و نیل جریانی داشته‌اند.

هوش مصنوعی: با نگاهی به بالای دار، عیسی را به آسمان‌ها می‌فرستی و از نظر تو، گلستان خلیل را نارنجی می‌کنی.

هوش مصنوعی: دست تو را خدا می‌شمرد و از تو پریشان است؛ هر چه به نظر می‌رسد، زیبا و دلنشین است.