هوش مصنوعی: چرا ای شمع، که روشنی و گرما می‌آوری، در خانه‌ی عاشق نمی‌سوزی و نمی‌تابی؟ و چرا ای گنج، که ارزشمند و کمیابی، در ویرانی و دل‌خوشی‌ عاشق نمی‌آیی؟

هوش مصنوعی: به سوی بت پرست خود می‌روم؛ چون نمی‌توانم تحمل کنم که زلفت به جای دیگری تعلق گرفته است. ای بی‌رحم، چرا به عاشق خود بی‌توجهی می‌کنی و در خانه‌اش نازل می‌شوی؟

هوش مصنوعی: من هر شب از شدت دلمردگی و درد دل خود برایت داستانی می‌گویم، اما نمی‌دانم که آیا این داستان‌ها در دل سنگی تو تأثیری دارند یا نه.

هوش مصنوعی: غم عشق یار را هرگز نخور، زیرا تو در عشقش جان خود را فدای او کرده‌ای. جان عاشق در این عشق ارزشی بسیار دارد.

هوش مصنوعی: به یاد شیخ، تو شگفت‌زده و مسحور شده‌ای، همچنان که از طواف کعبه، که حسرتی به دل دارد، لب‌تکان می‌زنی. از میخانه، صدای پر شور عاشقانی را بشنو که به عشق مستانه خود نعره می‌کشند.

هوش مصنوعی: اگر مرا در جمع خود بپذیری، مانند شمعی که در صبحگاه می‌سوزد، عزیزم، به خاطر این نعمت، جانم را با عشق و شوق فدای تو می‌کنم.

هوش مصنوعی: از آن چهره‌ی سرخ و آتشین بشنو که خبرهای آشفته‌ای دارد؛ پروانه‌ای که عاشق شده، از شمعِ مجلس مطلع است.

هوش مصنوعی: در دل خود عشق علی را مشاهده کن، و از دستکاری‌های محتسب بگذر. دیگر بر پیمانه‌ی عاشق سنگ جفا نزن.

هوش مصنوعی: هر زمان که غواصی به جستجوی مروارید به دریا برود، به یاد آن مکان پنهان در کنار حیدر، عشق و علاقه‌ای عمیق در دل دارد.