هوش مصنوعی: عشق در وجود من احساس شادی و سرزندگی را ایجاد کرده است و من دوباره مانند سلیمان در حال پخش کردن این شادی در فضا هستم.

هوش مصنوعی: زلف آن معشوقه مانند پرچمی بر سر سایه‌ام افتاده است، تا من بتوانم بر بالای دنیا پرچم شادی و خوشحالی را به اهتزاز درآورم.

هوش مصنوعی: رئیس و راهنمای عشق من، گروهی از دل‌های پر از احساس را به همراه دارد که در جستجوی زیبایی‌ها و لذت‌های خوشگذرانی در کوچه‌های شراب و میخانه هستند.

هوش مصنوعی: از آغاز، ماه و تو در هم آمیخته‌اند، مانند نور و چشم. اگرچه در چشم انسان‌ها نمی‌توانم دیده شوم، اما این آمیختگی وجود دارد.

هوش مصنوعی: جان انسانی که به عشق وابسته است، چگونه می‌تواند از تارهای دو زلف معشوق جدا شود؟ تا زمانی که این ارتباط میان جان و محبوب برقرار است، هیچ چیزی نمی‌تواند آن را گسسته کند.

هوش مصنوعی: دست سازنده وجودم از ابتدا، خشت وجود مرا با عشق و محبت‌های چهره‌های زیبا شکل داد.

هوش مصنوعی: مادر زمین مرا در کنار خُم به دنیا آورد؛ از همان ابتدا، پرورش‌دهنده‌ام شد و من به فروش می و خاک میخانه وابسته‌ام.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از احساس نگرانی و احتیاط خود می‌گوید که به خاطر دیدن زیبایی و جذابیت معشوق به یک‌باره احساساتی قوی در او بوجود آمده است. او می‌گوید که چه بسا حتی احتیاط‌هایی که در نظر داشته، نتوانسته او را از تأثیر شگرف آن جمال محفوظ نگه‌دارد و تیر محبتش به او اصابت کرده است.

هوش مصنوعی: زندگی پایدار را در محله‌ی مغان جستجو کن و در زمین وسیع ایستگاه کن، چون در این دنیا جایی برای خوشگذرانی موجود نیست.

هوش مصنوعی: مکان مقدس و با صفای پیر مغان، که خاک نجف است، به عنوان راهی درست و مستقیم شناخته می‌شود و این راه ممکن است در مشکلات و نابسامانی‌ها به نظر بیاید، اما در واقع بهترین مسیر است.

هوش مصنوعی: ای دل، تلاش کن که به درگاه آن محبوب، گرد و غباری به جا بگذاری و از خوشحالی و شوق، حتی از کنار ستاره کیوان هم بگذری.