هوش مصنوعی: ای باغبانی که به گل می‌گویی که با خار زندگی کند، بر دشت بی‌قیمت تو، طلا هم نمی‌ارزد.

هوش مصنوعی: ای ساقی و باغ باده، از ازل این خوشی به تو اختصاص دارد. تو به زهاد خشک و بی‌روح، این نوشیدنی خوشگوار را عطا کن.

هوش مصنوعی: حور و بهشت و کوثر برای شیخ نیست، بلکه این نعمت‌ها برای کسانی است که می‌نوشند و در میگساری سرگرم‌اند.

هوش مصنوعی: سجاده را با آب بشوی و در میخانه‌ها تسبیح را بر خاک بگذار و خرقه را به نسیم بهار بسپار.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به مقام و فضیلت انسان‌های بزرگ و محترم اشاره می‌کند. او می‌گوید که از دلیلی نیکو، حتی به یک قطره از کرامت و بزرگی آن‌ها نیز دست یافته و آن را با افتخار و تواضع به خود نسبت می‌دهد. به عبارتی، شاعر احساس می‌کند که این موهبت و کرامت باعث بزرگتر شدنش شده است و از این که بخشی از آن را دریافت کرده، خوشنود است.

هوش مصنوعی: اگر در بهار، دین و دل به دور از هم نیستند، پس هر گل را به بوسه‌ای از سرو کنار جویبار عطا کن.

هوش مصنوعی: اگر ما را در کنار دیگران دیده‌ای، این خطا را به حساب دوستمان بگذار و از آن بگذر.

هوش مصنوعی: ای خدا، اگرچه او گناهکار و خطاکار است، اما باز هم به خاطر محبت و لطفی که داری، او را ببخش.

هوش مصنوعی: اگرچه به اشتباه خود را در معرض قرار داده‌ام، اما ای علی، تو خودت ما را بپوشان و از این گناه بگذر.